Nog niet geëmigreerd, maar het is heel dichtbij. In juli gaat het gebeuren. Mijn reden om te emigreren is niet dat ik heel graag weg wilde uit Nederland. Ik heb wel altijd het gevoel gehad dat ik niet de rest van mijn leven in Nederland zou blijven wonen (mijn moeder ook, die was iedere keer als ik op vakantie ging bang dat ik aan een buitenlander zou blijven hangen), maar had na een min of meer mislukt Ierland avontuur geen directe plannen.
In Ierland heb ik een tijdje als au pair gewerkt omdat dat toen voor mij de makkelijkste manier was om een tijdje in Ierland te wonen en te kijken hoe ik me er definitief zou kunnen vestigen. Op vakanties voelde ik me altijd helemaal thuis in Ierland, op het platteland, en ik wilde nooit terug naar Nederland. Toen ik een tijdje bij mijn gastgezin woonde, in de stad, begon ik ook de andere kant van Ierland te zien. Het drukke stadse leven waarin hard gewerkt moet worden en de kinderen op drie sporten moeten zitten, waar er nooit tijd voor elkaar is en niet echt naar elkaar geluisterd wordt. Mensen die alleen oppervlakkig in je geïnteresseerd zijn maar verder hun eigen leven leiden. Logisch aan de ene kant, en uiteindelijk trok ik alleen op met andere au pairs die dezelfde ervaringen hadden als ik. Ik ging terug verlangen naar Nederland, waar alles bekend was, waar ik een veel rustiger levenstempo kende. Dit was niet het Ierland van de toeristen, met mooie verhalen van gastvrijheid, vriendelijkheid, rust en ruimte. In het dagelijks leven was van die rust en die ruimte helemaal niets te merken.
Ik kreeg ontzettend last van heimwee en ben teruggegaan naar Nederland. Daarna ben ik nog een paar keer op vakantie geweest naar Ierland en hoewel ik het nog steeds een mooi en leuk land vind, en ik me er thuis voel zodra ik voet op Ierse bodem zet, zou ik er niet zo gauw meer willen wonen. In de steden is het me veel te hectisch en op het platteland is er weinig te doen.
Deze zomer ga ik in Spanje wonen bij mijn Engelse vriend die daar al twintig jaar woont. Ik ken Spanje nog maar kort, in oktober ben ik er voor het eerst geweest. Toch voel ik me nu meer thuis in het dorpje waar mijn vriend woont dan in Nederland. Iedere keer als ik in Spanje land met het vliegtuig ben ik weer thuis. In Nederland ben ik alleen nog voor de laatste voorbereidingen en de laatste loodjes op mijn werk. Ik geniet zoveel mogelijk van de directe aanwezigheid van mijn familie, maar het liefste zou ik morgen al vertrekken. Natuurlijk om eindelijk fulltime bij mijn vriend te zijn, maar Spanje vind ik een heel mooi land. Ik heb inmiddels al met een aantal Spanjaarden in het dorp kennisgemaakt (net als ik wil mijn vriend in Spanje het liefst tussen de Spanjaarden zitten en niet steeds tussen de Engelsen of de Nederlanders) en ik wil zo snel mogelijk vloeiend Spaans spreken. Natuurlijk zijn er dingen die ik in Spanje minder zal vinden en dingen die me misschien op den duur gaan ergeren (ik ben me al geestelijk aan het voorbereiden op alle bureaucratie bijvoorbeeld), maar dat heb ik in Nederland net zo goed. De bedoeling is om definitief uit Nederland te vertrekken, want mijn vriend kan zijn beroep in Nederland niet uitoefenen (daarvoor zijn er bergen nodig :-) ) maar dat wil niet zeggen dat we eeuwig in Spanje blijven. Voorlopig wel in ieder geval en dat vooruitzicht bevalt me heel goed.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
