Ik ben het helemaal eens met de opmerkingen dat die vrouw zich niet zo moet “aanstellen”.
Maar het emigreren heeft natuurlijk ook zijn kanttekeningen:
Wij kiezen ervoor om te gaan verhuizen naar het buitenland, terwijl familie en vrienden het er maar mee moeten doen met onze beslissing.
Ook ik leef mijn eigen leven en beslis wat ik er mee wil doen, maar diegene die je “achterlaat” die hebben er niet voor gekozen.
Groeten uit het warme Playa del Carmen, Mexico.
Ik geloof beslist dat het heel erg moeilijk is voor ouders als zij een kind hebben dat in een ander land gaat wonen en vooral als er kleinkinderen in het geding zijn wordt het nog moeilijker. Wij hebben dat ook aan den lijve ondervonden. Maar onze ouders hebben onze keuze wel gerespecteerd maar spreken ook wel uit dat zij het jammer vinden dat zij ons (lees: de kleinkinderen natuurlijk vooral) niet vaker zien. Maar ik denk dat als wij zouden hebben gezegd dat wij deze kans dan maar voorbij zouden laten gaan om hun een plezier te doen, ze ons een schop onder onze …. hadden verkocht want sommige kansen komen maar 1x voorbij!
Je bent als ouder geen knip voor je neus waard als je probeert je kinderen maar bij je te houden alleen maar voor je eigen welbevinden!!
En zo moet je maar zien dat je je keuzes zelf maakt en je leven zelf indeeld.
Maar 1 ding is zeker:
Je kiest zelf voor het emigreren, de keuze maak je helemaal zelf, maar je familie en vrienden zadel je er toch maar mee op.
Zelf kiezen en iemand anders er mee opzadelen is toch wel een verschil.
Ik vind die vrouw van All you need is love, niet goed reageren, maar vergeet de gevoelens van de “andere” kant niet!
Ik ben het met Marco eens.
Elke (groot)ouder heeft in z'n hoofd toch een of ander beeld van hoe de toekomst met kinderen en kleinkinderen er uit gaat zien. Als je een huisje-boompje-beestje-voorstelling hebt (met kleinkinderen om de hoek) is het beslist een hele harde dobber als je grut naar de andere kant van de wereld verhuist. Mijn ouders hebben ook best een hele periode nodig gehad om over hun teleurstelling heen te komen en het als een buitenkansje om ook eens wat van de wereld te zien, te kunnen bekijken. Niet iedereen kan uiteindelijk die stap zetten.
Veel mensen zijn ook op zoek naar een uitvlucht om hun eigen (niet zo geslaagde?) leven aan te wijten (b.v. dat ze zo verdrietig zijn omdat hun kleinkinderen er niet zijn).
Ik denk dat deze mevrouw zich niet realiseert dat die glans er misschien ook wel niet geweest was als de kleinkinderen wel om de hoek hadden gewoond…. Maar ja, emigranten weten beter dan wie ook dat je zelf de glans in je leven moet maken!
Mee eens, Stippel.Zelf aan den lijve ondervonden hoe schoonouders met totaal onbegrip reageerden op onze emigratie plannen, je hebt maar in nederland en onder hun ‘toezicht’ te blijven…dan is het pas goed.
Om nog maar te zwijgen van ‘vrienden’ die je laten vallen…het is niet iedereen gegeven om verder te kijken dan de nederlandse grenzen.DAT is dus ook emigratie in een notendop; je verliest mensen, er komen anderen voor in de plaats.Maar het kost kracht en moed tegen de stroom van onbegrip, burgerlijkheid en benepenheid in te roeien.
Je slaat de spijker op zijn kop Expat. Je kunt het als ‘achterblijver’ overigens ook positief bekijken. Een aantal vrienden die wij in NL hadden, zijn ons op komen zoeken, meer dan 1x. De meesten echter zijn afgehaakt, hoeft van mij ook niet meer. Er zijn weer andere mensen voor in de plaats gekomen. Ik heb me erover verbaasd hoe mensen bijna angstig in hun eigen omgevinkje blijven hangen, inderdaad burgerlijk en benepen. Zogauw je ze vraagt iets buiten hun eigen dorpsgrenzen te denken, haken ze af. Was het niet Onno Rudink die daar jaren geleden al een opmerking over heeft gemaakt, die hem overigens niet in dank is afgenomen. Hij had wel gelijk.
Herkenning alom… “Wat moet je DAAR nou? Hier is het toch goed?” en meer van dat soort opmerkingen. Ook had de partner van een van onze vrienden gezegd: “Zou je daar nog wel heen gaan, want ze gaan toch emigreren… zie je ze nooit meer” Doet ook pijn, maar wij doen anderen weer pijn door cosmopolitisch te denken. En de echte vrienden blijven wel komen.
Ja, de echte vrienden blijven komen, absoluut. Dat dat cosmopolitisch denken van ons weer anderen pijn doet, dat klopt wel, maar een kleine nuance is daar denk ik wel op zijn plaats. De achterblijvers blijven namelijk in hun eigen omgeving, en hun leven gaat gewoon door in die eigen vertrouwde omgeving. Uiteraard worden wij gemist door familie etc, (tenminste, dat hoop ik dan maar!), en wij missen hun ook, maar voor de rest van de mensen gaat het leven zonder ons gewoon door. Het verschil is natuurlijk wel dat wij zelf de keuze hebben gemaakt en de achterblijvers niet, maar ja, dat is met zoveel dingen zo, ik vind dat eigenlijk niet zo'n goed argument. Komt dat schuldgevoel aanpraten weer om de hoek kijken trouwens (“ik vind het nogal wat, wat jij je familie aandoet”). Bovendien, in deze tijd met internet, email, skype en weet ik het allemaal niet, zijn er zoveel communicatiemiddelen, dat je altijd wel contact met mensen kunt hebben als je dat wilt.
By the way, ben jij weer terug in NL?
Groetjes, Elvira
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's