kidsoverzee emigratie voor ouders

monique

01-02-2007 15:38

ik ben monique en sinds 2006 is mijn jongste zoon geemigreerd naar Japan.
Hij is getrouwd met Mayuko en werk als leraar Engels.
Het valt mij op dat er zo weinig is voor ouders van emigreerd kinderen.
Want het valt me zwaar nu mijn zoon is geemigreerd, ik denk toch niet dat ik de enige ouder ben die het moeilijk vind.
Als je kind gaat emigreren ga je als ouder een stukje mee, hoe voelt dat?
Welke verwachtingen heb en teleurstellingen heb je, hoe is het contact. Wanneer zie je elkaar weer. Mensen zeggen je hebt toch je webcame in vergelijking met vroeger.Allemaal waar, maar hoe voelt het als ouder van een kind dat elders zijn nieuwe thuis heeft. Ik ben zeer trots op mijn zoon, vind het dapper, maar moet ook leren omgaan met het weinige contact, zijn verhalen, en vooral de afstand om bij elkaar te zijn. Hoe doe jij dat als ouder? als broer, zus en familie.
Op mijn website wil ik graag andere ouders kennis laten maken met mijn familie in Japan. Maar ook om contact te krijgen met andere ouders om samen een netwerk te maken als info voor elkaar. Ik zou het leuk vinden om in contact te komen, en dan allerlei leuke links toe te voegen aan mijn website. Van Nederland tot elk ander land. Emigratie door de vele gezichten van ouders.
www.kidsoverzee.com
monique
Joke.

02-02-2007 13:21

Hoi.
Ik ben een kind over zee (nou Noorwegen).
En ik heb een kind over zee (Gran Canaria).
Ik ben altijd pissig geworden van ouders die hun kinderen een schuldgevoel gaven over wat ze nu allemaal wel niet moesten missen.
Alsof er een recht is van ouders om deel te blijven van hun kinderen hun leven.
Wat van de vrijheid van het kind om zelf te bestemmen en zelf te beslissen van het hoe, waar, waarom en met wie?
Want na de groep ouders, komt ook nog eens de groep grootouders en overgrootouders en inderdaad broers en zusters.
En allemaal zijn ze boos of teleurgesteld “achtergelaten” te worden.
Ik zeg niet dat jij dat doet Monique.
Maar ik spreek nu even uit eigen ondervinding.
Een mens die van land veranderd heeft toch al meer dan genoeg aan zijn hoofd om z'n plek te vinden, uit te vinden hoe alles werkt in dat land, z'n eigen gevoels en eventuele gevoelens van andere leden die mee zijn.
En dan moet je ook nog eens de juk van claimende, snotterende, schuldaanpratende en trouwehondeogen er bij krijgen en nemen.
Oef………………
Maar!
Ik ben nu ook zo een ouder van een dochter die een hele eigen wereld heeft, met mensen om zich heen die ik helemaal niet ken.
Een dagindeling waar ik niet bij stil sta en zich redt!
Veel beter dan ik gedacht had en gehoopt had.
En na de zomer gaat de tweede die kant op en komt de eerste terug.
Waarschijnlijk was jouw zoon volwassen toen hij vertrok.
Mijn eerste was zestien en de tweede is vijftien bij vertrek.
De telefoontjes, de verhalen, de foto's via internet, een zo een webcam, de e-mailtjes, dat houdt mij op de hoogte en ik geniet.
Natuurlijk is er ook veel zorg, als ze belt en huilt, het even niet meer ziet zitten, het te zwaar vindt en er van zo een afstand zo weinig is wat je kunt doen en betekenen.
Daar in tegen is het ook hartstikke leuk om bij je kind op bezoek te gaan, alles te zien, zelf te beleven zodat als je thuis weer met ze praat je er een veel levendiger beeld bij hebt.
Ik hoop dat mijn kinderen een plek in de wereld vinden waar ze happy zijn en zich thuis voelen.
Daar hoopt elke ouder toch op?
Ja, er hebben hier geen brommertjes gestaan en er zijn geen vriendjes over de vloer geweest en niet dat als je de telefoon opneemt dat je geen antwoord krijgt en dat je achteraf hoort dat het een jongen was die op haar stem hoopte.
So what?
Misschien snap je het al ik wordt geen lid van je groep want ik zou er alleen maar opstandig van worden.
Tel je zegeningen, wees blij voor hem, geniet mee van wat hij met je wilt delen en leef verder je eigen leven…….wees geen toeschouwer maar beleef zelf ook avontuur.
Een mens is nooit te oud, the sky is the limiet.
Groetjes,
Joke.
Simone

02-02-2007 15:11

Hallo Joke,
Wat is dat een prachtig stuk wat je geschreven hebt, wij gaan als het goed is dit jaar ook weg en wat een ellende hebben we met de familie.
Een schuldgevoel is nog klein, ik wil niet met ruzie weg maar zoals mijn familie ermee omgaat is niet meer leuk. Ze hebben er totaal geen begrip voor en willen er ook geen belangstelling voor tonen.
Ik heb je stuk uitgeprint en hang het boven de computer, en laat het lezen aan mijn familie.
Groetjes Simone
monique

02-02-2007 19:13

hallo, joke en simone
grappig dat jullie bericht lees en dat geen van beiden erg te sprekken is over mijn gevoelens. Het laatste wat ik wil is mijn zoon een schuldgevoel geven, in tegendeel zelfs ik ben bere trots op mijn zoon. Meer dan trots zelfs, ik leef mee met zijn verhalen, ik bel hem, en leer van alles over zijn cultuur, zijn japanse familie e.d. dus een schuldgevoel nee, absoluut niet. En misschien is mijn reactie naar jullie toe niet echt leuk, maar waarom simone bedank je Joke en hang je haar prachtige verhaal boven je PC. Terwijl ik degene ben die een prachtige site heb gemaakt, met een veel trots over mijn zoon. Misschien zit het schuldgevoel bij jullie. Jammer, jullie reactie want mijn trotsheid gaat ook naar mijn familie, mijn zuster, schoonouders die mij maar ook mijn zoon stimuleren. DIt is mijn reactie, want schuldvoel en waarheid staan ver van elkaar. En mijn intensie met een netwerk is voor ouders, niet voor mensen die meteen kritiek hebben. Valt me tegen, dat we er zo simpel over denken. Maar ik blijf trots op mezelf maar vooral op mijn zoon die zo dapper is, en dat wij zijn familie zijn, toppie.
monique de schrijfster van de website www.kidsoverzee.com
Joke.

02-02-2007 19:17

Hoi Simone.
Ik had alles verwacht maar geen positieve reactie.
Achteraf vond ik dat ik te hard was en misschien Monique vreselijk bezeerd heb.
Ookal was mijn schrijven niet persoonlijk op haar gericht.
Want ik ben een dochter en moeder en ik heb veel contact met mijn moeder.
Zij heeft mij ook nooit een schuldig gevoel gegeven.
Ookal heeft ze wel eens gezegd “Jammer dat je zover weg zit, als we dit samen (een voorval) beleefd hadden, hadden we vreselijk gelachen”.
Dat is heel wat anders dan dat iemand zegt “nou zal ik je nooit meer zien, want ik heb nog maar een paar jaar”.
En bedenk je dan ook dat ze dat toen tegen mijn vier jarig kind zei en die met tranen aan ons vroeg “zal ik haar echt nooit meer zien, want ik hou toch van haar?”.
Inmiddels leeft deze dame nog steeds, is bij ons in Afrika geweest, maakte onze terugkomst mee en ons volgend vertrek.
Het schuldgevoel dat ze er toen bij ons niet in kreeg, probeerde ze toen bij mijn kinderen neer te leggen.
Maar!
Misschien trap ik nu op tenen, maar een moeder/dochter band is toch wat hechter dan een moeder/zoon band.
Tenminste als ik naar mijn man kijk.
Hij heeft veel minder contact met zijn familie, vertelt veel minder, stuurt veel minder foto's (dat doe ik) enz.
Dus vanuit dat oogpunt kan ik me ook wel de gevoelens van ouders voorstellen dat ze op een soort manier hun kind zijn kwijt geraakt.
Men kan dat een keer noemen.
Maar als men ten aanval gaat, verwijten maakt,schuldgevoelens probeert op te dringen, dan vervreem je alleen maar meer van elkaar.
Voor mij heeft dat aardig de band met een groot deel van mijn schoonfamilie en met mijn zus verknalt.
Mijn zus trof het al helemaal niet.
Eerst vertrok mijn moeder naar het buitenland en toen ik.
“Nu blijf ik helemaal alleen achter, heb hier helemaal geen familie meer”, enz.
Tja, moet je daarvoor in NL blijven wonen.
Zij heeft toch ook haar eigen man gekozen, gezin gesticht en een leven zoals zij het wenste.
Waarom zouden wij (ik en mijn gezin) dat dan niet mogen doen?
Maar goed…………
Bedankt voor je reactie, Simone.
Ik denk dat veel mensen deze ervaringen hebben bij het vertrekken naar het buitenland.
Monique : als ik je bezeerd heb…….mijn excuus.
Dat was niet de bedoeling.
Maar ik heb ervaring met beide kanten van de medaille.
En vrijheid geven, loslaten is band versterkend.
Men durft zichzelf bij je te blijven en er is geen drempel om “thuis” te komen.
“Ow, nu moeten we ons weer twee uur verdedigen en onze keuzes”.
Probeer dat gevoel voor te blijven bij emigranten mensen!
Een goed weekend.
Joke.
monique

02-02-2007 19:22

joke,
helaas komt je bericht niet positief over, de boosheid naar de familie straalt eraf.
Je hebt vast mijn website niet goed gelezen of gelezen. Ik ben een Moeder van een zoon van 22 jaar. Meer dan trots en niet op zoek naar boosheid over treurende familie met trouwe hondeogen. Dus bespaar je jezelf de moeite, over schuldgevoelens e.d. Ik heb hier geen zin om mezelf een schuldgevoel aan te laten praten. Dus als je een reactie wilt geven dan moet je eerst eens goed kijken en lezen op mijn website. Maar bespaar je verder de moeite en ga met simone schrijven over een schuldgevoel of elende van ouders.
monique
Joke.

02-02-2007 19:43

Hier Monique.
Onze berichten kruizen elkaar ongelukkig.
Ik had je site nog niet bekeken en dat heb ik net in de tijd dat jij de tweede (derde) bericht schreef wel gedaan.
Ik vond het een hele leuke site.
En je hebt je eigen leven, je leeft het, met je eigen avonturen en uitdagingen.
Harstikke goed!
Je bent inderdaad niet de doorsnee moeder die teert op de uurtjes dat haar kinderen er zijn.
Je hebt gelijk als je zegt dat ik wat frustraties heb opgelopen in het verleden door de reacties van familieleden.
Vooral omdat het niet bespreekbaar is of niet begrepen wordt.
Je hebt geen reacties van andere ouders nog gehad, las ik op je site.
Ik weet niet (van mijn kant gezien) of je dat nou jammer moet vinden of er niet rauwig om moet zijn.
Ik heb wel eens van mijn moeder begrepen dat er allelei belangengroepen worden opgericht in NL.
Voor grootouders van gescheiden kinderen, omdat ze hun kleinkinderen niet meer zien.
Om maar een voorbeeld te noemen.
Mensen die allemaal met het gevoel van verlies zitten en steun daarin zoeken.
Zoals ik al eerder schreef wat mijn reactie niet op jou gericht.
Maar meer op wat ik ook van andere emigranten lees en hoor.
Ik hoop dat je een hele leuke tijd hebt in Japan.
Ik weet het wel zeker eigenlijk.
Je foto's van Amsterdam en cafÃƒÂ¨ 't Sluisje vond ik ook leuk om te zien.
Ik heb geen heimwee naar Nederland, maar Amsterdam heeft altijd een zwak plekkie bij mij gehad.
Je zoon mag trots op zijn moeder zijn.
Groetjes,
Joke.
Joke.

02-02-2007 19:47

Hier Monique.
Moest natuurlijk “Hoi Monique” zijn.
Vreemde schrijffout.
Joke.
Jantine

02-02-2007 20:01

hoi monique
hier een reactie van een geemigreed kind. Ik ben ietsie ouder dan je zoon, 28 jaar en ik woon sinds een jaartje in Chili. En ik ga dit jaar, eind december met mijn grote liefde, een chileen trouwen. Ik heb je web-pagina bekeken, leuk en lief dat je als moeder er zoveel tijd en energie insteekt, toch ga ik hem niet aanbevelen aan mijn ouders. Mijn ouders hebben een instelling die vergelijkbaar is dan die van Joke en Simone en die zullen dan ook niet de behoefte hebben om, hoe je noem je dat ook alweer, “lotgenoten” te vinden in nl.
Afgelopen kerst zei mijn vader nog… “ik heb een gelukkige dochter,!!!” wat wil een vader nog meer, en dat feit maakt dat het mijn ouders dus niet zwaar valt. Zelf heb ik ook helemaal geen behoefte om er nou zo big deal van te maken dat ik nu ben geemigreerd. Het kontact met familie en vrienden is hetzelfde (daar het op een andere manier) nog even goed. Ook komt het gerust voor, dat ik mijn moeder vaker spreek dan mijn zusje die gewoon in nl woont. Of dat ik mijn broer iets vertel over wat mijn moeder heeft meegemaakt terwijl mijn broer op het zelfde stuk grond woont als mijn ouders. Kortom nogmaals ik vind het initiatief erg lief maar er zijn dus ook een heleboel ouders en kinderen die anders tegen een emigratie aan kijken.
monique

02-02-2007 22:06

joke, je excuus is aanvaard.
Ik vind het dapper dat je toch de moeite neemt om dit aan mij te laten weten.
Ik ben inderdaad niet een doorsnee moeder. Mijn beiden zoons betekenen veel voor mij, en ik leef mee met Dave zijn leven,maar ga door met mijn eigen leven.
Ik snuif allerlei informatie op om samen met Dave te kunnen delen.
Dave is niet voor niets uit Nederland vertrokken en niet voor zijn familie, maar meer voor zichzelf, Nederland was hem te benauwd, de culturen, de criminaliteit e.d. en zijn liefde voor zijn japanse vrouw. Ik ben dolblij voor hem, en natuurlijk ben ik gelukkig als ik hem gelukkig zie. Ik ben iemand die heel positief in het leven staat, en altijd heb geweten dat kinderen niet van jezelf zijn, maar je ze in bruikleen hebt
Dave is zijn eigen weg gegaan naar Japan, en ik ben onvoorwaardelijk zijn Moeder.
Mijn reden voor een website is niet om een werkgroep om te richten, daar heb ik geen behoefte aan, ik wil een netwerk zoals nu om contacten te krijgen, meningen te lezen, maar dan wel positief. Je was inderdaad hard, en dat geldt ook voor simone, juist omdat ik niet een ouder ben die een kind een schuldgevoel geef, maar hem vanaf het begin heb gestimuleerd ook als het minder met hem ging, zijn afscheid nemen van ons viel hem ook heel zwaar. Dus vandaar ik hierbij iederdaad heel fel terug moest reageren. Meningen geven kan geen kwaad,maar altijd eerst goed nadenken voordat je schrijft.
Ik wens je het beste.
monique.

kidsoverzee emigratie voor ouders

monique

Joke.

Simone

monique

Joke.

monique

Joke.

Joke.

Jantine

monique