De echte redenen van emigratie

Richard

25-05-2006 00:59

Ciao a tutti,
Allereerst een leuk forum. Een beperkt publiek, maar ach..
Velen zijn naar het buitenland vertrokken of denken daarover. Anderen juist niet, maar ventileren hier wel een mening (misschien stiekem toch een verlangen?)
Enfin, ik ben een jaar geleden naar Italie verhuist en ben hier een eigen bedrijfje begonnen. Ik ben nog jong (32) en heb altijd een band met Italie gehad. De laatse 10 jaar in Nederland zag ik echter veranderingen plaatsvinden en in een dusdanig tempo en met grote impact, dat ik mij realiseerde dat dit niet meer het land was waarin ik de eerste 15-20 jaar had gewoond. Ik realiseerde me, dat ik te ‘zacht’ of sociaal was voor Nederland. Als ik zag hoe familie, broers en zussen, collega's en velen anderen met elkaar omgingen en hoeveel mensen het spoor bijster ware, zonder het zich te realiseren, begreep ik dat dit niet het land was waar ik eventueel kinderen in de wereld zou willen brengen.
Elk stoplicht, brug of ander publiekelijk werk mag dan goed werken (in tegenstelling tot andere landen), maar de relatie tussen mensen is verstoord. Moord, geweld, liquidaties, egoisme, gebrek aan spontaniteit, materialisme, etc. Ik werd er helemaal ziek van.
Toevallig kreeg ik een Italiaanse vriendin, die bij mij in Den Haag kwam wonen. Grappig is het dan om te zien, hoe je geconfronteerd wordt met je eigen cultuur. Wij besloten om weg te gaan, omdat het moeilijk was voor haar om te aarden (Nederlanders laten vreemden niet snel toe in vetrouwelijke omgeving) en ik was dingen zat. Een aantal gebeurtenissen zetten de trein toen in gang. Een vriend werd voor z'n huis neergestoken )wel oveerleefd), 3 autoinbraken voor de deur binnen een week, 2 inbraken in complex in een maand, min. 2 uur per dag in de file staan, de helft van je vrienden die het goed vindt om een relatie over de telefoon te onderhouden, en nog wat andere zaken…Weggaan was voor mij uiteraard makkelijker. Makkelijk niet, aangezien de portemonnee niet die van een 40-jarige is. Tot op heden is het voor mij een grote opluchting. Er zijn genoeg dingen niet goed, maar de verbetering is evident.
Wat ik graag wil weten is wat jullie redenen waren om te vertrekken of wat jullie redenen zijn om het te overwegen. Is het onvrede, liefde, avontuur, zelfrealisatie, kansen, vluchten of misschien iets anders of een combinatie van redenen? Het gekke is dat ik nu - net als voorheen - in de stad woon. Maar het verschil is enorm.
Fatemi sapere.
Niels

25-05-2006 07:54

Ik ga weg omdat ik kansen voor mij zelf zie in het buitenland. Ik ben Nederlander, 30 jaar, opgegroeid in Brussel, sinds 11 jaar woonachtig in Nederland. In internationaal milieu opgegroeid, en mis dat erg in Nederland. Spreek een aantal vreemde talen, zou ik ook graag in mijn werk gebruiken, maar in mijn werk hier (architectuurgeschiedenis/bouwkundig erfgoed) wordt daar niet om gevraagd (hier wordt gedramd over “Nederlands op straat”). Ga nu een deeltijd studie stedenbouwkundig ontwerpen in Brussel volgen. Niet getrouwd, geen kinderen, geen eigen huis, dus ik kan zo weg.
loes

25-05-2006 10:17

hi richard, het leven begint bij 40, zeggen ze wel eens. nouja bij ons kriebelde het al een tijdje, mijn man kon een bedrijf overnemen in vietnam, zag ik niet zitten, zag mijn kindertjes al met een rieten mutsje op rijst plukken, nee….toen kwam canada, heel erg getwijfeld, toevallig kwam onze ome jan uit canada in die tijd over, en vertelde dat het er prachtig is, enz,enz maar de winters zijn er wel heel erug koud. toen ging er een gezin bij ons uit het dorp 3 maanden naar nieuw-zeeland en die kwamen wel zo enthousiast terug, dat onze beide intresse gewekt was. toevallig las mijn man in het vakblad op zijn werk dat er personeel in zijn vak gevraagd werd in nz bij een ……………nederlander, dus hup mailen naar de andere kant van de aardbol. stoute schoenen aangetrokken en met ons vijfjes naar nz voor 6 weken, en dan niet met vakantieogen rond toeren maar …kunnen we hier aarden, wat is de mentaliteit , de sfeer, enz,enz. nou die was GOED, dus wij weer met een joboffer naar huis, die heb je nodig anders kom je er niet in, en ons huis, auto*s alles verkocht en 2 maanden later zaten we weer in het vliegtuig. nu 3 jaar later hebben we ons eigen lunch cafe/annex bakkeij. we wonen buiten, huis laten bouwen, kinderen blij, beestjes keutelen om het huis heen, 5 minuten van de oceaan, en toch maar een half uurtje van de big city, dus wat wil je nog meer. ik vergelijk het hier met 20 jaar terug in nederland, toen hadden daar de mensen ook nog wel wat voor een ander over, het is hier heel gewoon om klaar te staan voor je medemens zonder er wat voor terug te verwachten. wel lezen we nog steeds onze buurtkrant op internet en als ik dan lees dat er steeds meer rottigheid in de dorpjes zijn, rondom west friesland,bijvoorbeeld grootebroek dat mensen camara*s op gaan hangen omdat de was of de planten uit de tuin gejat worden, dan denken wij, wat zijn we blij dat we op tijd zijn weggegaan!!!!! er heerst hier nog (ouderwetse) dicipline, echt engels dus, moesten we erg aan wennen, maar nu is dat ook voor ons heel gewoon geworden, en het heeft wel wat, kortom hier vind je wat en daar laat je wat. groet loes.
loes

25-05-2006 10:26

oja, vergeet ik te schrijven; de echte redenen zijn trouwens dezelfde die jij al op noemde………………
Ernesto

25-05-2006 10:48

Ik ben Argentijn, 41 jaar, en had het prima naar mijn zin in NL, jarenlang. Ik leerde er de taal, leuke dingen zoals punctueel en efficient zijn, zelfs vriendschappen vond ik grosso modo diepen gaan dan in Argentinie. Ik studeerde en werkte en zelfs het weer vond ik niet zo erg.
Tot een paar jaren geleden. Opeens werd ik dagelijks door wildvreemde mensen, in winkels, 't gemeentehuis, zelfs vrienden, dat ik een vreemdeling was, ondanks mijn intussen verkregen Nederlandse nationaliteit.
De samenleving is harder geworden, provincialer, illusieloos.
Vorig jaar werd het dagelijks moeten uitleggeen dat ik geen Marokkaanse fietsendief was mij te gortig en besloot weg te gaa, Ik wilde eigenlijk terug naar Argentinie maar ik heb twee dochters in NL en die wil ik blijven zien, vandaar dat ik in Barcelona ben terechtgekomen. Uistekende verbindingen met NL, op amper 2 uren vliegen, prima klimaat en vooral de anoniemiteit. Ik ben er een persoon meer,word er niet negatief bejegend en mensen zijn vriendelijk. BCN is geen paradijs maar ik voel mij er prima en blijf werken voor Nederlandse bedrijven. en ja, er zijn dingen die ik ui NL. \Spanje is wat klantenvriendelijkheid een achterlijk land.
Maar ja, nu ben ik een paar dagen in NL en realiseer mij dat ik deze stap eerder had moeten doen.
Goh

25-05-2006 11:50

Ik begrijp heel goed dat er een bepaalde onvrede ontstaat over bepaalde situaties / ontwikkelingen. Ik lees ook bekende situaties….
Zelf heb ik op enig moment ook overwogen om samen met mijn vrouw te vertrekken.
Dat was in een fase waarin ook een aantal ontwikkelingen voor ons samen kwamen/ zichtbaar werden.
Soms ZIE je ineens dingen die er altijd al waren, maar waar je tÃƒÂ³t die tijd niet zozeer mee bezig was…Je kan namelijk zelf een beperkte blik hebben en dat door je eigen ontwikkeling opheffen: zaken die je belangrijk gaat vinden veranderen..heeft met leeftijd te maken, een persoonlijke groei, informatie die je tot je neemt of krijgt..
Klinkt misschien allemaal wat filosofisch en vaag, maar ik geloof dat het wel in grote lijnen zo werkt..
In NL is veel aandacht voor scholing/werk. Dat is ook belangrijk. Mijn punt van kritiek is de inhoudelijkheid van de scholing. Een vak leren is belangrijk, maar je persoonlijke ontwikkeling is minstens, zo niet belangrijker.
Daar zou meer aandacht voor moeten zijn. Wie ben je? waar kom je vandaan, waar wil je naar toe en waarom, hoe ga je dat doen.
Dat soort vragen, jezelf in een historische context zien: hoe is je milieu, wat heb je mee gekregen, wat vindt je daarvan: ga jij het anders doen? Hoe ga (ging) je met elkaar om, wat vindt je daarvan? Hoe zou je met elkaar om willen gaan?
Je wordt zo sterk beÃƒÂ¯nvloed door je omgeving dat het moeilijk is om daarvan los te komen. Daar heb je hulp, scholing bij nodig.
Ik kom uit een arbeidersmilieu, er waren excessen die ik even niet zal benoemen, maar meestal ziet een arbeidersmilieu er zo uit:
Gezin, er wordt gewerkt, er wordt niet heel veel inhoudelijk gesproken maar meer praktisch, er zijn vooroordelen over tal van dingen, de visie is beperkt en ook de omgeving leeft het leven op die manier. Dat is wat je dan ziet als kind en denkt dat het leven er zo uit ziet. Maar er is veel meer… Dan komt er een psychologisch een moeilijke fase. Snap je wat er nu aan het gebeuren is? Je maakt je los van je omgeving en hoe ga je daarmee om?
Ik denk dat dergelijke ontwikkelingen ermee te maken hebben. Je eigen groeien niet goed in een context kunnen plaatsen, je niet meer herkennen in je omgeving die vertrouwd was…
Ik betwijfel of dit overkomt, maar ik heb een poging gedaan
Goh
Joke.

25-05-2006 13:27

Jeetje, moeilijk hoor.
Vroeger ratelde ik het zo op.
Waarom ik weg wou, weg ging, terug kwam en toch weer vertrok.
En dat alles met mijn gezin.
Het is wel zo een beetje wat de anderen ook schrijven.
Opeens vallen je dingen op, dingen die je storen, dingen zoals jij niet wilt zijn, veren die je laat en vindt in andere landen.
Dat gaat in fases.
Nu ben ik in de fase.
Dat alles van een leie dakje voor mezelf en mijn man loopt.
Maar nou zijn mijn meiden groot (14- en bijna 18 jaar) en nu kijken zij tegen het leven hier aan, zoals ik tegen mijn leven aankeek toen ik 20 jaar was.
Maar de tijden veranderen en alles is gemakkelijker te realiseren.
De oudste studeerd nu op Gran Canaria.
Ze zit in haar tweede jaar van de drie.
Zij zit met de vraag “Wat en waar ga ik daarna doen?”.
De jongste is er samen met mij net wezen kijken.
Warm klimaat, de sporten die ze leuk vinden, makkelijk leven, goeie school.
Dus die zal er over anderhalf jaar ook wel heen gaan.
Maar wat ik aan ze zie en ik ook aan mezelf merk………… je wordt zo een ankerloos schip.
Ik merk dat ik begin te denken………een paar jaar in een warm klimaat zou ook wel weer lekker zijn.
Waar hoor je nog thuis?
Nergens eigenlijk.
Je pakt zo makkelijk alles weer op, voor je gevoel en vertrekt weer.
Maar ergens moet je toch voelen dat je oud kan worden en daar willen blijven.
Het is een luxe probleem wat ik hier opschrijf, ik weet het.
Misschien een deel van de hededaagse mentaliteit.
Goh, ik weet wat je bedoelt.
Ookal blijf je er een beetje vaag in.
Je ontgoeit het niveau waar je uit komt.
Of dat door geestelijke of materiele oorzaken komt, dat doet er eigenlijk niet toe.
Maar vergeet niet, het zaadje moet toch in je zitten anders kan het niet groeien.
Er zijn ook mensen die zich wentelen in hun eigen millieu en geen haar die er over denkt om hun hoofd boven het maaiveld uit te steken.
Want dan krijg je de opmerkingen die je hier vaak leest: de negatieve,de verwijtende,de neerbuigende,de je aan je enkels naar beneden willen trekken en je vast willen houdende.
Ieder zijn heug en ieder zijn meug.
Het hele leven is veranderingen.
Veranderingen in jezelf en rondom je.
Ook je manier van er naar kijken blijft veranderen.
Op zich ben ik nog steeds de mening toegedaan dat elke beslissing die we namen een goede was.
Ik had niets willen missen en had niets anders gedaan als ik het over kon doen.
Maar of ik dezelfde mening heb ten opzichte van mijn kinderen, dat moet de toekomst nog uitwijzen.
Iedereen een goede hemelvaartsdag toegewenst.
Joke.
Goh

25-05-2006 16:05

Hoi Joke,
Je schrijft: "Je ontgoeit het niveau waar je uit komt.
Of dat door geestelijke of materiele oorzaken komt, dat doet er eigenlijk niet toe"
Dat doet er mijns inziens wel degelijk toe. Een heel verschil of iemand zich welvaart (heeft) verwerft of innerlijke groei. Sterker nog: na persoonlijke groei ga je welvaart en materialisme erg relativeren, en terecht.
Je kan alles hebben wat je hartje begeert in materiÃƒÂ«le zin maar diep ongelukkig zijn.
Als je echt gelukkig bent speelt dat amper een rol meer.
In mijn bericht doel ik ook op: dingen buiten jezelf de schuld geven van je persoonlijke situatie (anderen, de regering etc) is verleidelijk, maar toch onjuist.
Onvrede zal je ten eerste bij jezelf dienen te zoeken.
Ik ben blij verheugd dat nu de discussies hier meestal van hoog niveau zijn *D
Joke.

25-05-2006 16:55

Goh schreef:
Ik zal er even voor gaan zitten.
> Je schrijft: "Je ontgoeit het niveau waar je uit komt.
> Of dat door geestelijke of materiele oorzaken komt, dat doet
> er eigenlijk niet toe"
>
> Dat doet er mijns inziens wel degelijk toe. Een heel verschil
> of iemand zich welvaart (heeft) verwerft of innerlijke groei.
> Sterker nog: na persoonlijke groei ga je welvaart en
> materialisme erg relativeren, en terecht.
Het belangrijkste is dat men “gaat zoeken”.
Het kan de harde weg (via het materialisme) of de zachte/glooiende weg via de innerlijke groei.
Uiteindelijk komt men er toch wel achter dat geld niet gelukkig maakt (het lijdt alleen wat gemakkelijker).
Geld geeft ook geen voldoening.
Maar om daar achter te komen, moet men het wel eens meegemaakt hebben.
Anders weet men het verschil niet.
>
> Je kan alles hebben wat je hartje begeert in materiÃƒÂ«le zin
> maar diep ongelukkig zijn.
> Als je echt gelukkig bent speelt dat amper een rol meer.
Een diepongelukkige heeft twee mogelijkheden: het materialisme los laten (geld went gauw en men laat het niet makkelijk los) of de pillen/drank/gokken/losbandig leven aanvaarden.
En wat is echt gelukkig zijn?
Is dat ÃƒÂ»berhaupt als je je ogen open houdt voor wat er zich in de wereld en rondom je afspeelt mogelijk?
We kunnen nu allerlei theorieÃƒÂ«n en stromingen op het geestelijk gebied gaan aanhalen.
Dat we alleen voor onze eigen daden/enz. verantwoordelijk zijn.
Maar je geest kun je hoe dan ook niet stil zetten.
>
> In mijn bericht doel ik ook op: dingen buiten jezelf de
> schuld geven van je persoonlijke situatie (anderen, de
> regering etc) is verleidelijk, maar toch onjuist.
> Onvrede zal je ten eerste bij jezelf dienen te zoeken.
Dat is zo.
Maar je ben ook een deel van wat je aanvaart.
Dan bedoel ik, waar je in verkiest te leven en al of niet je ogen voor wenst te sluiten.
Ik kan een bepaalde manier van leven verkiezen, mijn kinderen zo opvoeden en in beperkte zin uitdragen in de maatschappij om ons heen.
Maar deel blijven van een maatschappij die vervlakt,verschraalt, losslaat en afstompt.
Dat komt ook je huis binnen, hoe je het ook went of keert.
Neem een krant leest de ellende, binnen een seconde heb je het in je geest opgenomen, maar hoe lang doe je er over om het weer kwijt te raken?
Dat duurt veel langer, laat staan als je het aan den lijve meemaakt.
>
> Ik ben blij verheugd dat nu de discussies hier meestal van
> hoog niveau zijn *D
Wat is van hoog niveau?
Daar zal iedereen een ander antwoord opgeven.
Wie is beter? Degene die blijven en zo tegengewicht geven of die wie het zinkende schip verlaten omdatze zien dat het (op dit moment) vechten tegen de bierkaai is?
Even een zijsprong…….
Heb je het Eurovisie songvestival gezien?
Als gein gaf ik altijd punten aan de meedoende artisten, samen met mijn dochters.
Niet dat ik nou zo een hoge pet van het hele gebeuren had, hoor.
Maar de groep die nu gewonnen heeft, wat vertelt je dat over de mentaliteit van de kiezers en hun achterliggende reden om op zo een groep te stemmen?
Dat een land zo een dom iets verkiest om in te zenden…….oke.
Maar dat het gros van de mensen in heel Europa daar zijn stem op uitbrengt…..het peil is nog lager dan ik gevreest had.
Joke.
Goh

25-05-2006 17:10

Joke Je schrijft het leuk op ;-)
Het eerste gedeelte waarin jij de materiÃƒÂ«le weg de harde en de innerlijke de zachte noemt (…) zijn wij het oneens.
Het is in mijn visie net andersom: de materiÃƒÂ«le weg is de makkelijke (dus zachte weg) en de persoonlijke de moeilijkere (dus harde)…
Ook de versimpeling van het ongelukkig zijn, en terugbrengen tot allerlei verslavingen kan ik niet delen met je. Dat zou ook een beetje te gemakkelijk zijn, zo zwart-wit zijn de dingen niet.
Daarna je passage over dat je zelf toch geconfronteerd wordt met je omgeving: klopt, maar het is maar net hoe je ermee omgaat. Hoe je ernaar kijkt bepaald ook hoe je het ervaart.
Voorbeeld: er zijn veel verschillende groepen mensen die in verschillende milieu's / fases verkeren. Dat jij het niet eens bent met hoe anderen met het leven omgaan of keuzes maken wil niet zeggen dat die mensen op dat moment niet het beste doen waar ze op dat moment voor staan. Mensen in hun waarde laten is ook een belangrijk facet in het leven.
Met een hoger niveau bedoel ik in relatie tot eerdere fases alhier, toen het vooral over praktische zaken ging. Ook belangrijk, maar deze kant (de filosofie, levensvisies) mag naar voren komen.
Tot slot: het songfestival heb ik niet gekeken. Ik kijk zo'n beetje de actualiteitenrubrieken, mag graag een goede film zien, of een goed boek lezen.
Discussieprogramma's zijn ook aan mij besteed zoals je begrijpt.
Een kijktip vanavond: NETWERK Ned 1, schokkend, maar ook realiteit in NL en west - europa
Groetjes Goh

De echte redenen van emigratie

Richard

Niels

loes

loes

Ernesto

Goh

Joke.

Goh

Joke.

Goh