Inburgering???

  • Bianca

    Hallo allemaal,

    Ik zal mezelf even voorstellen voordat ik mijn vraag stel.

    Mijn naam is Bianca en ik woon samen met man en twee kinderen sinds juli vorig jaar in Amman, Jordanie. Hubbie is Jordanier en na vele jaren wikken en wegen heb ik uiteindelijk “ja” gezegd tegen de enorme stap.

    De reden dat ik hier post is vanwege het volgende: hoe waren jullie ervaringen in de eerste jaren van de emigratie? Wat viel mee en wat viel juist tegen? Ook al denk je goed voorbereid te zijn voordat je vertrekt, je merkt het pas hoe het is om in een bepaald land te wonen, als je er eenmaal zit. Wonen jullie in de buurt van andere buitenlanders of juist tussen de loko's? Zijn jullie gewoonten hetzelfde gebleven of enigzins aangepast aan jullie nieuwe thuisland?

    Laat ik het hier maar voorlopig bij houden, ik heb nog zoveel te vragen en ben zo nieuwsgierig naar jullie ervaringen.

    Groetjes,

    Bianca

  • Joke.

    Bianca schreef:

    >

    > Hallo allemaal,

    >

    > Ik zal mezelf even voorstellen voordat ik mijn vraag stel.

    > Mijn naam is Bianca en ik woon samen met man en twee kinderen

    > sinds juli vorig jaar in Amman, Jordanie. Hubbie is Jordanier

    > en na vele jaren wikken en wegen heb ik uiteindelijk “ja”

    > gezegd tegen de enorme stap.

    Wij zijn als gezin eerst naar een thuisland verhuist, nu wonen we meer dan 10 jaar in Noorwegen.

    > De reden dat ik hier post is vanwege het volgende: hoe waren

    > jullie ervaringen in de eerste jaren van de emigratie?

    Moeilijk, zwaar, over heel veel dingen heb ik me verbaast.

    Kon veel gebuiken/gewoontes/hardheden niet begrijpen.

    Toch was het wel boeiend en ik had het niet willen missen.

    Na de eerste jaren wordt het gemakkelijker, je gaat dingen die elk jaar terug komen herkennen, men vergeet dat je een vreemde eend in de bijt bent.

    Alhoewel ik me wel altijd een vreemde eend zal blijven voelen.

    > Wat

    > viel mee en wat viel juist tegen?

    De verschillende klimaten, voedsel, behuizingen, lange afstanden, enz.

    Daar wen je wel aan.

    Wat tegenvalt is de andere mentaliteiten.

    Van Afrika vond ik : het land is schitterend, ik draag het in mijn hart, maar er hadden geen mensen moeten zijn (ik denk dan aan het geweld, de moorden, zinloze verwoesting).

    De noren zijn stug, maar ik denk dat ik dat nu uiteindelijk ook wel geaccepteerd heb en er mee om kan gaan.

    > Ook al denk je goed

    > voorbereid te zijn voordat je vertrekt, je merkt het pas hoe

    > het is om in een bepaald land te wonen, als je er eenmaal

    > zit.

    Je kan je nog zo goed voorbereiden, maar je loopt altijd tegen dingen aan die je je nooit had kunnen voorstellen te ontmoeten en dan moet je improviceren, accepteren en het zo goed mogelijk oplossen.

    > Wonen jullie in de buurt van andere buitenlanders of

    > juist tussen de loko's?

    Tussen de lokalen.

    Er is wel even een ander NL-stel geweest.

    maar ik denk dat het beter zo is, zonder andere NL's.

    Er zijn wel andere nationaliteiten, maar die houden zich erg voor zichzelf (getrouwd met een noor).

    >Zijn jullie gewoonten hetzelfde

    > gebleven of enigzins aangepast aan jullie nieuwe thuisland?

    Het meeste is wel het zelfde gebleven.

    Binnen ons huis, is ons thuis.

    Daar zijn we wie we zijn, zoals we zijn.

    Daarbuiten passen we ons aan.

    Vooral voor de kinderen was het belangrijk dat het thuis zo bleef als ze gewend waren, nederlands praten, boeken, muziek, films, het eten….de herkenning van het ouderlijk nest.

    > Laat ik het hier maar voorlopig bij houden, ik heb nog zoveel

    > te vragen en ben zo nieuwsgierig naar jullie ervaringen.

    >

    > Groetjes,

    >

    > Bianca

    Joke.

  • Bianca

    Hoi Joke,

    Hardstikke bedankt voor je openheid, Het is ook heel herkenbaar wat je hebt geschreven. Zo weet ik dat ik niet de enige ben die zich zo voelt en nog steeds verbaasd over allerlei dingen, ook al woon ik nog maar 14 maanden in Amman. Ik dacht dat het al voor mij heel heftig is om in een islamitisch land te wonen omdat de verschillen enorm groot zijn. Maar zelfs binnen Europa, en dan in jouw geval Noorwegen, is het ook een hele grote stap en kom je van alles tegen waar je niet op gerekend had.

    Als je zelf vragen hebt dan mag je die vanzelfsprekend stellen.

    Groet,

    Bianca

  • Joke.

    Hoi Bianca.

    Ik denk dat ik te oud ben om er niet open over te zijn :D ……..het is zoals het is.

    Ik zal je wat vertellen.

    Ik/we woonden in een thuisland en wisten dat we door de donkere bevolking als een deel van de vijand zouden worden gezien en dat de blanken (een deel) niet al te blij waren dat we voor een thuisland kozen.

    Maar het was in Noorwegen dat ik me als een derderangsburger behandeld voelde.

    Waarschijnlijk juist omdat je een stuk herkenning zo dicht bij huis verwacht.

    Ik heb wel wat vragen aan je :

    Heb je een goede keus gemaakt?

    Is het voor tijdelijk of de bedoeling daar oud samen te worden?

    Voel je dat je er jezelf kunt zijn…..zowel binnens- als buitenshuis?

    Waar vul je je dagen mee?

    Wat is jou het meeste mee/tegen gevallen?

    Nu zijn je kinderen nog heel jong, maar ook voor hun zal de overgang groot zijn geweest…..hoe is dat tussen je kinderen en school/de omgeving/je schoonfamilie/ de taal?

    Hier laat ik het maar even bij.

    Groetjes vanuit een stormachtig Noorwegen.

    Joke.

  • Sophia

    Wat een fijne discussie. Ik heb “geluk” dat ik in een land woon dat zo dicht bij Nederland ligt… en toch aan de andere kant van de oceaan (Canada, ben getrouwd met een “local” hier). Ik heb toch eigenlijk ook wel wat vragen aan jullie allebei. Ik was in het begin best moe om steeds maar Engels te praten, maar voor jullie is het nog veel zwaarder: een totaal andere taal. Hoe was dat in het begin en hoe ga je daarmee om? Ik merk dat ik heel veel op Nederlandse sites kijk en ik lees eigenlijk alleen nu.nl (nieuws.

    Ook ben ik een Nederlandse site begonnen (http://ikwilemigreren.info) gewoon om nog contact te hebben met “mijn” volk. Hebben jullie daar ook steun aan?

    Wat ik hier heerlijk vind: de leegte, openheid van de bewoners, rust, kalmte, mentaliteit, ruimte, bergen, natuur, schone lucht.

    Waar ik aan moest (en moet) wennen: rare dingetjes zoals de lage toiletpotten en wastafels (ja raar he? Maar het is echt zo), dingen waarin het land achterloopt zoals mobiele telefonie, Internet, en meer dingen die ik in de website heb beschreven.

    Nou da's genoeg voor nu, dit is een leuke pagina en ik hoor graag meer van jullie ervaringen in het “buitenland”!

  • Bianca

    Heb je een goede keus gemaakt?

    Euh… als ik heel eerlijk ben dan kan ik daar nog geen goed antwoord op geven, ik vind dat ik daarvoor nog te kort hier woon.

    Ik heb er wel 5 jaar over gedaan om tot die beslissing te komen. Ik weet wel dat je pas zo'n antwoord kan geven door het “gewoon” te doen. Het was hartstikke eng en moeilijk om alles wat vertrouwd was en zekerheid bood op te geven maar dat staat tegenover een ervaring die niemand mij kan afpakken.

    Is het voor tijdelijk of de bedoeling daar oud samen te worden?

    De bedoeling is om samen hier oud te worden…

    Ik heb wel een soort garantie laten inbouwen: ik wil mezelf twee jaar de tijd geven om te wennen. Als dat op de een of andere manier niet lukt, met mij, de kids of met hubbie (!) dan gaan we terug naar Nederland.

    Ik heb mezelf ook een doel gesteld door iets voor de samenleving te betekenen.

    Ik weet niet of het gaat lukken maar ik zal proberen om alles in het werk te stellen om mijn droom waar te maken: ik zou zo graag een kleinschalig weeshuis willen opzetten, net zoiets als een gezinsvervangend tehuis, als je dat iets zegt.

    Lukt dat niet dan heb ik nog andere “projekten” in mijn hoofd zitten die ik dan verder wil gaan uitwerken. Het heeft allemaal met sociale voorzieningen te maken.

    Voel je dat je er jezelf kunt zijn…..zowel binnens- als buitenshuis?

    In principe wel…

    Alleen als je in het openbare leven stapt dan heb je toch aan een aantal regels te houden die hier gelden. Zo is het bijvoorbeeld niet gepast om met blote armen en benen rond te lopen. Dat deed ik al nooit maar ik zie dat sommigen wel doen. In bepaalde wijken van Amman kan dat makkelijker dan elders. Omdat ik geen hooddoek draag (en ik ben niet de enige) word ik toch vrij regelmatig aangekeken door zowel mannen als vrouwen. Ik vind dat vreemd omdat ik zoals ik al zei ik niet de enige ben die zo rondloopt. Als ik bij de schoonfamilie ben, moet ik me aan hun regels en gebruiken houden. Sommigen daarvan gaan tegen mijn principes in. Maar uit respect voor hen doe ik het wel, het is ook andersom: zij weten dat ik geen moslim ben en zal zoveel mogelijk hun best doen om mij naar mijn zin te maken. En als zij bij mij komen dan moeten zij zich aan mijn regels houden…

    Waar vul je je dagen mee?

    Nou, eigenlijk met niets!!! En dat valt enorm vies tegen.

    Ik speel nu voor huismoeder en daar is op zich niets mis mee maar ik mis sociale contacten. In Nederland had ik een drukke baan, en was daarnaast nog moeder, schoonmaakster enz enz. Hubbie had een eigen zaak waardoor ik hem nauwelijks zag. Dat is nu gelukkig wel wat anders.

    Maar omdat ik in een wijk woon die nog volop in ontwikkeling is (lees: geen voorzieningen) is het moeilijker om iets leuks te gaan doen. Zonder auto ben je nergens en hubbie heeft zijn auto nodig voor zijn studie. Pas als hij werkt dan kan er een tweede auto voor mij komen. Ik heb wel kennissen hier maar die hebben allemaal hun bezigheden en ik ben afhankelijk van vervoer. Als ik een taxi zou willen aanhouden dan moet ik minstens 500 meter lopen (bergje op en bergje af) totdat ik bij een doorgaande weg kom en dan maar hopen dat er een beschikbare taxi stopt. En in de hitte is dat niet altijd ideaal. Dus is internet de beste vriend van mij geworden. Sinds kort ben ik weer een cursus Arabisch aan het doen, die ik in Nederland ben begonnen maar opnieuw moet beginnen omdat er veel is weggezakt.Ik begrijp het beter dan dat ik het spreek of lees.

    En zo nu en dan op bezoek bij de schoonfamilie, als ik daar zin in hebt of we gaan in het weekend wat cultuur opsnuiven. Op vrijdag, de arabische zondag zeg maar, wordt er heel vaak gepicknickt.

    Wat is jou het meeste mee/tegen gevallen?

    Tja, dat is een verhaal apart!

    Als eerste wil ik zeggen dat het niet eerlijk is om Jordanie met Nederland te vergelijken omdat het verschil te groot is. Beide landen hebben zo hun voor- en nadelen. Maar goed. Het gaat nu om Jordanie. Wat mij meegevallen is:

    veel zon en rust, cultuur, de enorme gastvrijheid, het lekkere eten, natuur, simpele dingen en genoegens des levens, warme familie, minder regels, geen overlast van post van bedrijven die geld van je proberen af te troggelen of telemarketing, geen blauwe enveloppen.

    Wat mij tegengevallen is: de mentaliteit van de mensen; vaak door ontwetendheid, de bergen afval in de mooie natuur, het rampzalige verkeer, het gebrek aan discipline, de toch wel gesloten samenleving, Bookra insha'allah (morgen als God het wilt) is een veelgehoorde kreet die te pas en on te pas gebruikt wordt om op een beleefde manier nee te zeggen terwijl het oorspronkelijk een andere betekenis heeft, het is toch wel een mannenwereld waarin vrouwen nog steeds ondervertegenwoordigd is, dit is heel langzaam aan het veranderen maar toch, de islam toch wel heel ver doorgevoerd wordt in de samenleving (en dat kan zowel positief als negatief bedoeld worden!)

    Nu zijn je kinderen nog heel jong, maar ook voor hun zal de overgang groot zijn geweest…..hoe is dat tussen je kinderen en school/de omgeving/je schoonfamilie/ de taal?

    Wat mij verbaasde is dat de kinderen het zo goed hebben gedaan!!! Het was voor hen in het eerste jaar best wel zwaar, zeker op school maar ze hebben het zeer goed gedaan.En ik ben daar ontzettend trots op!!!

    Kinderen kijken er toch anders tegen aan dan volwassenen.

    Ik heb ze in Nederland goed voorbereid en heb hen een aantal dingen beloofd en die ook laten uitkomen. Nu was Jordanie voor hen niet vreemd omdat zij een aantal keren op vakantie waren geweest. Ze hebben heel veel neefjes en nichtjes om mee te spelen en als je nu aan hen vraagt waar zij het leuker vinden dan geven zij aan dat Jordanie leuker is. Natuurlijk missen zij bepaalde dingen van Nedeland, met name hun leuke school en hun vriendjes en de familie natuurlijk maar de wereld is een stuk kleiner geworden door de mogelijkheden van internet, ook al maken zij daar nog weinig gebruik van. Enne zij spreken beter Arabisch dan ik… het gaat zelfs zover dat zij onderling ook arabisch spreken. Maar ik blijf consequent Nederlands spreken om de feeling met de taal te behouden maar ook met de cultuur van Nederland.

    Zijn jouw vragen voldoende beantwoord? (en waag het niet om “nee” te zeggen gezien de hele lap tekst die ik geproduceerd heb)

    Groet,

    Bianca

  • Bianca

    Wat ik in het begin heel erg vervelend vond en soms nu nog wel, is dat wanneer ik alleen maar arabisch hoor (bijvoorbeeld bij de familie) dat ik de neiging heb om in gedachten af te dwalen. Bijna niemand van de familie kan engels spreken, dus ik werd meer of min gedwongen om te proberen wat zij zeiden, Bepaalde woorden herkende ik wel en door zelf een aantal lijntjes te leggen, kon ik op een gegeven moment raden waar zij het over hadden. Na een tijdje kon ik redelijk de gesprekken volgen doordat ik in ieder geval wist waar zij het over hadden maar de essentie van het onderwerp: nee.

    Hubbie was niet altijd in de gelegenheid om te vertalen (het is hier nl nog steeds de gewoonte om gescheiden te zitten, zeker als er vreemden mensen erbij zitten) en degenen die wel wat engels konden, was hun niveau vaak niet voldoende om het een en ander goed te kunnen uitleggen, of zij hadden gewoon geen zin om het te vertalen. Ik zat dus vaak voor jan met de korte achternaam erbij, tenminste zo voelde ik het wel. Nu begrijp ik het veel beter dan in het begin maar ik kan niet veel terug zeggen dan alleen maar wat beleefdheden en eenvoudige vragen, om over lezen en schrijven nog maar te zwijgen.

    Bovendien is hun belevingswereld zo anders dan de mijne dat er bijna geen aansluiting is.Ik mag ze heel erg graag en het zijn stuk voor stuk schatjes maar dat neemt niet weg dat ik zo nu en dan niet mee wil op familie bezoek.

    De grootste oorzaak ligt in de taalbarriere en dan komt pas de belevingswereld.

    Daarom snak ik naar contacten met Nederlanders, hier in Jordanie heb ik wel wat kennissen maar ik zou het contact graag meer intenviseren dan het nu is. Hoe zij daarover denken kan ik alleen maar raden maar zij hebben zo hun eigen bezigheden en bovendien ben ik niet zo mobiel als ik zou willen. Dat is een tijdelijke situatie.

    Daarom ben ik ook blij met internet en lees ook alleen maar nederlandstatlige sites en volg ik BVN als het programma tenminste mij boeit. Zo blijf ik toch een beetje op de hoogte van het reilen en zeilen in Nederland. MSN is ook een geweldig iets maar helaas: familie en vrienden werken overdag en hebben ‘s avonds vaak geen zin om nog een keer achter zo’n ding te zitten. En ja, en als je net als ik niks te doen hebt, en de mogelijkheden zijn vooralsnog beperkt, dan is het beetje teleurstellend (of dat lijkt zo) dat “men” zo weinig belangstelling heeft.

    En ik ben niet zo'n persoon die hele dagen poetst.

    Ik heb wel een aantal oude hobby's opgepakt maar dat kan ik ook niet altijd doen, de benodige materiaal is niet beschikbaar of te duur of het is gewoon te warm om iets te doen..

  • henriette

    Ook al ben ik wel geemigreerd , probleem met andere taal is er niet omdat het om vlaanderen gaat. Omdat ik geen baan heb kun je me altijd mailen , Jodanie ken ik van een vacantie alweer een flinke tijd geleden. In Amman hebben we toen in de “pizzahut ”gegeten, was voor mij voor het eerst in een restaurant a la mac donald etc. Verder hebben we enkele toeristische dingen bezocht voor we weer naar huis gingen ( kwamen van vacantie uit Egypte)

    Hoe oud zijn je kinderen ? Wat spreek je samen met je man voor taal ? Ken je het boek : ik woonde in een grot , mijn leven als vrouw van een bedoeien. Marguerite van Geldermalsen. Het gaat over een vrouw die trouwd met een bedoeien uit Petra en daar gaat wonen. Petra is zeker niet Amman en het speelt denk ik 25 jaar geleden maar misschien heb je er iets aan ( al is het alleen maar om iets te lezen te hebben )

  • Bianca

    Marhaba Henriette,

    Mijn kinderen zijn nu 9 en 7 jaar oud en wij spreken thuis gewoon Nederlands alhoewel mijn man Arabisch met hen spreekt om de taal goed onder de knie te krijgen. Het boek waar je het over hebt, heb ik in het engels. Ik heb het gekregen van mijn zus en haar man toen die hier op vakantie waren. Zij gingen naar Petra en hebben haar in levende lijve ontmoet. Hebben haar over mij verteld en zij heeft een persoonlijke boodschap voor mij in het boek geschreven.

    Hoewel ik het erg dapper van haar vond dat zij haar leven een drastische wendig gaf, vond ik het toch wel jammer dat zij niet beschreef hoe zij met het cultuurverschil, haar strijd, haar verwachtingen, haar eenzaamheid (?) etc

    heeft beschreven. Dat had ik veel interessanter gevonden dan haar beschrijvingen hoe haar dagelijks leven eruit zag. Hoewel ik haar niet benijd (bedoienen is toch iets anders) ben ik wel jaloers dat zij in een mooie omgeving had mogen wonen. En erg lief van je om aan te bieden om met je te mailen.

  • Sophia

    Toch moedig om zo naar een ander land te trekken, een land dat toch heel anders is dan welk “westers” land maar ook. Ook al denk ik dat je met je man al heel veel hebt kunnen snuffelen aan de cultuur, want die zit daar natuurlijk helemaal in. Wil hij ooit weer terug naar Nederland?