Bedankt voor jullie antwoorden! Het is heel goed om verschillende meningen te horen. Ik denk dat het het beste is om onze ouders binnenkort op de hoogte te brengen van onze emigratiewens. Aangezien het nog wel een tijd duurt hebben we nog enkele maanden. Het lijkt me alleen zo triest als we het gaan vertellen. Zij denken dan misschien dat ik weer zwanger ben, maar het is iets dat minder leuk is voor hen. Toch denk ik ook dat ik die gevoelens heel erg bij hen moet laten. Zij mogen zich ook zo voelen. Waar ik alleen bang voor ben zijn de steken onder water en het idee dat ze nu alles moeten gaan pakken wat mogelijk is (mbt zien van de kleinkinderen). Ik moet nog even goed gaan nadenken hoe en wanneer ik het beste in kan grijpen/ er iets van kan gaan zeggen. Het zou jammer zijn als de relatie slechter wordt omdat er zoiets tussen je in staat. Laatst had ik een gesprek met de ouders van een vriend van mij en die waren lyrisch over onze plannen. Bleek dat ze zelf ook op het punt hadden gestaan om te emigreren, maar dat door een zwangerschap afgebroken werd. Het leek erop dat die vader van mijn vriend er heel veel spijt van had en de moeder eigenlijk ook, terwijl zij eigenlijk degene was die toch maar niet wilde. Maarja, dat zijn mijn ouders natuurlijk niet… Toch bedacht ik mij dat mijn vader ook op het punt heeft gestaan om te emigreren. Ook hebben mijn ouders een tijd een huis in Spanje gehad en zijn ze bezig met een ander huis in een Zuid-Europees land. Ik ben dus al jaren gewend dat ik ze maanden niet zie. Jaren is natuurlijk een ander verhaal.

Ik denk dat het gewoon te maken heeft met het feit dat je graag aan het ideaalbeeld van je ouders wil voldoen, maar toch ook je eigen weg wil vinden en volgen en dan een beetje rebel-achtig gedrag gaat vertonen. Zal wel een psychologische term voor zijn. Ik ben nu volwassen en ik moet dus ook volwassen doen en mijn ouders op de hoogte brengen van onze wens.

Heel erg bedankt!