Emigratie in toekomst

Sophie

10-10-2006 12:55

Ik en mijn man hebben besloten dat we naar Canada willen emigreren. De procedure is inmiddels in gang gezet en we hopen in het voorjaar van 2008 de uitslag te horen. Op dit moment hebben we het onze familie nog niet verteld. We hebben het wel wat vrienden verteld, aangezien wij ook op de hoogte zijn van hun planning in de komende jaren (kinderen, et cetera). Dat voelde gewoon goed om het hun te vertellen. Onze ouders en andere familieleden hebben we dus nog niks verteld… Af en toe heb je het wel eens over de toekomst en dan laat ik wel weten dat ik wil verhuizen en laat het daarbij.
Onze kinderen staan gewoon ingeschreven voor naschoolse opvang voor over een paar jaar. Ook voor de basisschool staan ze gewoon ingeschreven. Als de emigratie toch niet door mocht gaan, dan loopt dat gewoon.
Er zijn ook wel zaken waar je niet onderuit lijkt te kunnen komen. Zo hebben we allebei van ons werk enkele cursussen en opleidingen aangeboden gekregen. Onze beide werkgevers werken met studieschuld… Als je dus binnen een jaar weggaat, moet je 90% van de opleiding zelf betalen. Nat twee jaar is dat 70%. Je hebt zo al heel snel een paar duizend euro studieschuld. Ik ben er nog niet achter wat ik moet doen, om de opleiding subtiel af te kunnen wijzen zonder mijn kansen te verpesten.
Hoe doen jullie dat met familie en werk? Moeten we gewoon heel open zijn?
chantal

12-10-2006 11:02

Wij lopen ook met plannen om te emigreren,en wij hebben het wel aan bijna iedereen verteld.(Diegene die voor ons belangrijk zijn weten het).De werkgevers hebben we nog niets gezegd maar wij hebben dan ook geen studie's in het vooruitzicht.Je kunt ook eens kijken of je evt,1 jaar onbetaald verlof kunt regelen dan heb je wel een baan als het niet lukt.
Hopenlijk heb je er iets aan,groetjes chantal.
Roy en Mariska

13-10-2006 13:07

…
Sophie

13-10-2006 13:22

Bedankt voor de antwoorden, Chantal en Roy&Mariska,
Dat wij willen emigreren is een gegeven, dus als we voor Canada worden afgewezen, gaan we wellicht toch… Zou een goede reden zijn om het te vertellen, maar we zijn bang voor erge reacties. Ik weet wel dat je reacties bij degenen moet laten die ze uiten, maar toch is het moeilijk als je de opmerkingen hoort. Eerlijk gezegd hebben we ook geen wekelijks contact met onze ouders, maar meer tweemaandelijks. Ook speelt er nog een factor mee: kleinkinderen. Voorheen hadden we nog minder contact, maar nu is er het kleinkindrecht.
Wat Roy en Mariska zeggen vind ik wel een goede… Ik werk bij een concern met vestigingen over de hele wereld, incl. Canada.
borsjea

13-10-2006 17:13

Sophie schreef:
> Er zijn ook wel zaken waar je niet onderuit lijkt te kunnen
> komen. Zo hebben we allebei van ons werk enkele cursussen en
> opleidingen aangeboden gekregen. Onze beide werkgevers werken
> met studieschuld… Als je dus binnen een jaar weggaat, moet
> je 90% van de opleiding zelf betalen. Nat twee jaar is dat
> 70%. Je hebt zo al heel snel een paar duizend euro
> studieschuld. Ik ben er nog niet achter wat ik moet doen, om
> de opleiding subtiel af te kunnen wijzen zonder mijn kansen
> te verpesten.
>
> Hoe doen jullie dat met familie en werk? Moeten we gewoon
> heel open zijn?
Raadpleeg eens je vakbond.
Wat ik altijd begrepen hebt is dat opleidingen ls je werkgever je verzoekt een bepaalde studie te volgen hij je geen studieschuld kan opleggen.
Alleen bij studies die je uit eigen overweging volgt kan dat.
chantal

13-10-2006 17:19

Hallo,dat is zeker goed als je wergever ook in canada zit.Bespreek het,wie weet heb je dan meteen een baan in canada,tenzij je iets anders wilt gaan doen.
Wat betrefd kleinkinderen,dit is bij ons ook een thema geweest.Onze ouders vinden het niet leuk,maar weten ook dat het ons leven is……
Veel geluk met de rest van jullie plannen.
groetjes chantal.
Emy

13-10-2006 17:56

Je kan altijd bij je werkgever aangeven dat je het gezien je gezinssituatie op dit moment niet kan doen….. Misschien als de kinderen wat groter zijn (over 2 jaar of zo) dan wel. Dat is meestal wel een acceptabele reden.
ALs je nu al weet dat je gaat emigreren, en ik neem aan dat je dan op korte termijn met je visum aan de gang gaat, of dit al hebt gedaan, dan is dat voor de werkgever geen reden om je studieschuld kwijt te schelden.
Wat betreft je ouders, daar zou ik wel openheid aan geven. Het geeft een ander soort relatie met de kleinkinderen voor hen en ze kunnen zich voorbereiden.
Zo te horen hebben jullie een redelijke planning, die kan je ook aan hen voorleggen. Het is toch iets wat heel erg in je leven speelt en dat moet je ook kunnen delen en over kunnen praten. Hoe moeilijk het ook is voor iedereen.
Ik neem aan dat jullie al een aanvraag visum hebben ingediend als jullie in 2008 weg willen (Canada is nu 19 maanden wachttijd toch) dus lijkt het me eerlijker om open kaart naar je ouders te spelen.
Anders lijkt het alsof je het weg wilde houden (wat je ook doet eigenlijk).
SUcces!
Elke

13-10-2006 22:34

Sophie, ik kan natuurlijk als vreemde de relatie met je ouders niet inschatten, maar als die momenteel al niet al te hartelijk is, dan zal die er zeker niet op verbeteren als je zegt dat je wilt emigreren. Mogelijk gaan ze het zelfs zien als een soort van ‘pesten’ naar hen toe. (ik zeg niet dat dat het geval is bij jullie, ik spreek enkel maar vanuit eigen ervaring). Dus: is je relatie nu al niet optimaal, hou dan voorlopig je mond nog maar naar hen toe. Er kan nog heel wat tijd overheen gaan vooraleer je effectief je valies pakt en het vliegtuig op stapt. Een maand of 3 van te voren hen inlichten zal dan genoeg op tijd zijn.
Dat grootouderrecht, wat is dat eigenlijk? Ik ken het wel in gevallen van echtscheidingen, dat de grootouders dan een bezoekrecht kunnen eisen. Maar in BelgiÃƒÂ« zal geen enkele jeugdrechter zo'n zaak ontvankelijk verklaren indien de beide ouders van het kind nog gehuwd zijn, maar naar het buitenland vertrekken. Is de situatie in Nederland anders?
Emy

13-10-2006 22:47

Grootouders hebben geen rechten, maar als je een redelijke relatie met je ouders hebt, zou ik hier wel iets mee doen.
Je wil een relatie ook niet slechter maken, dat is heel vervelend als je dan uiteindelijk in het buitenland zit en je schuldgevoelens hebt. werkt ook niet.
Cees

06-11-2006 23:16

De eerste reactie van Emy vind ik een hele goede. Met respect voor Elke, ik ben het niet met je eens.
Toen wij besloten te emigreren (mrt 2004), hebben we direct alles en iedereen ingelicht. Het scheelt een hoop stiekem gedoe en ……… je geeft vooral vrienden, ouders en kennissen de gelegenheid naar het moment van echt afscheid toe te werken. Dit betekent ook dat wanneer je eens hulp nodig hebt, je dan bij mensen met een open vizier kunt aankloppen.
Ik ga ervan uit Sophie dat jij en je man getrouwd zijn. Op het moment dat jij en je man het ja-woord uitspraken betekende dat een leven met elkaar. Wellicht met kinderen erbij, zoals dus ook gebeurd is. Jullie eerste prioriteit geldt jullie gezin en derhalve nemen jullie besluiten zoals jullie die het beste achten voor jullie gezin. De inspraak van jullie ouders (grootouders) is reeds enige tijd geleden vervallen. Toen wij ons besluit namen hebben we dit als mededeling verspreid. We waren bereid er met iedereen over te praten, maar we waren niet bereid ons te verantwoorden. Natuurlijk wil je je ouders niet kwetsen, maar wat denk je wat er gebeurd wanneer je een 3 maanden voor vertrek je plannen wereldkundig maakt? Ik ben bang dat het een situatie alleen maar minder prettig maakt.
Wees open en eerlijk, speel met open vizier. Het maakt het leven een stuk makkelijker. Geheimpjes bewaren is nogal moeilijk.
Veel wijsheid,
Cees

Emigratie in toekomst

Sophie

chantal

Roy en Mariska

Sophie

borsjea

chantal

Emy

Elke

Emy

Cees