Hoi, Wij willen volgend jaar emigreren met 2 jongens van 13 en 15 jaar . De jongste heeft er geen problemen mee, de oudste wel.
Hebben meer mensen op dit forum hiermee te maken gehad en hoe zijn jullie daarmee omgegaan?
Of zijn er jongeren van die leeftijd op dit forum die daar iets over kunnen zeggen?
hoi Sammy,
ik ben zelf 19, en ga in februari emigreren. Ik heb hier zelf voor gekozen, dus mijn verhaal is wat anders. wel kan ik me wel voorstellen hoe jouw zonen zich voelen. Mijn ouders willen ook gaan emigreren, en mijn broertje van 12 vindt dat ook maar niks. Zn vriendjes moet ie achterlaten, hij spreekt de taal niet van zn nieuwe land, hij weet niet goed wat hem te wachten staat, wat ie moet achterlaten weet ie, maar wat ie er voor terugkrijgt is onbekend. Misschien is het een idee om dat eens heel duidelijk te bespreken met je zonen, hoe zal hunleventje er daar uit gaan zien? Wat voor een school is er, wonen er andere kinderen uit het buitenland, wat eten ze daar, hoe zien de gewone dagen eruit? Misschien kunnen ze zich dan beter een beeld vormen van hoe het er daar aan toe gaat, en kijken ze er anders tegenaan.
In ieder geval heel veel succes!
Hoi.
Tja, wat doe je als hij niet mee wilt?
Je kunt hem proberen over te halen.
Nou schrijf je niet naar welk land de plannen uitgaan.
Want kennen ze de taal al, dan is het een stuk makkelijker.
Is het niet te ver weg, is het ook nog te bereizen elk jaar.
En anders onderbrengen bij familie of een vriend?
Internaat is ook een optie.
Maar tegen zijn zin in meenemen, dan moet er echt wel alles te vinden zijn waar je zoon van houdt.
Joke.
Hey Femke en Joke,
Knap van je, Femke, dat je zelf ook de stap gaat wagen. Ik bespreek alles heel uitgebreid met de kinderen, hoe het straks op school zal gaan, wat ze kunnen verwachten enzo. We gaan naar Zweden en de kinderen kennen het land wel. Ze zijn er al vaker geweest. Ikzelf kom er al een paar jaar en mijn man 26 jaar. We hebben elkaar 5 jaar geleden leren kennen, zodoende. Dat betekent echter voor de kinderen dat ze verder van hun vader af gaan wonen en dat is natuurlijk moeilijk. Natuurlijk wordt er voor gezorgd dat ze elke vakantie bij hun vader kunnen doorbrengen, maar ff een weekend is natuurlijk niet mogelijk. Omdat ze er nu zelden in de vakantie zijn, kan het totaal aantal dagen dat ze bij hun vader doorbrengen meer worden dan op dit moment, maar er zit meer tijd tussen. Het is uitgebreid met de vader besproken en natuurlijk kan de oudste daar heen gaan als hij dat wil. Het huishouden van hun vader is echter enorm druk met nog 4 jonge meisjes en een eigen bedrijf met heel veel problemen. Dat betekent dat hij daar niet de begeleiding gaat krijgen die hij nodig heeft. Hij heeft, net als zijn jongere broertje, een autistische stoornis (en heeft daarom problemen met iedere verandering) Bovendien zijn ze in Zweden verder met de zorg en kennis van kinderen met autisme en zijn daar op dit moment betere scholingsmogelijkheden voor hen. De oudste wil graag een studie in de muziek doen. Dat zit er hier niet in, maar daar wel. Bovendien zijn ze hier niet opgewassen tegen de verhardende mentaliteit op de scholen en vallen kinderen met autisme in het beroepsonderwijs hier over het algemeen erg vaak uit. Hun toekomstverwachtingen zijn slecht. In zweden zijn ook geen wonderen mogelijk, maar er wordt ook begeleiding gegeven in het beroepsonderwijs en het zorgstelsel voorzien daar wat beter in hun behoeften. Dat en nog een paar redenen waarom het beter zou zijn als hij meeging, maar het is nogal complex.
Groetjes, Sammy
hoi Joke,
Woon je in Scandinavië??? Dan weet je wel waar ik over praat, denk ik.
Maar zoals ik al vertelde heeft de oudste er wel problemen mee, alleen al omdat hij een hekel aan veranderingen heeft.
We hebben de knoop doorgehakt en gezegd dat we ervoor gaan. Mijn oudste zal voorlopig echt blijven zeggen dat hij niet meegaat. Dat is ook voorspeld door mensen die hem door en door kennen en ermee werken. Ze zeggen ook dat het wel veranderd al alles concreet is. Als dus duidelijk is waar we precies gaan wonen en wanneer omdat hij wel de meerwaarde inziet van de begeleiding die hij nu krijgt. Maar ik twijfel… Ik ben bang dat hij toch niet meegaat en het dan moeilijk krijgt omdat hij het zonder hulp moet stellen. Ik lig er echt van wakker, maar ga wel door met de voorbereidingen. Wel praat ik er zo veel mogelijk met mijn man over en met de begeleiding van mijn zoon. Die steun is echt onmisbaar.
Wat de taal betreft…. de jongste heeft met veel dingen van school problemen, maar is heel erg goed in talen en de oudste is behoorlijk slim en zal het dus zeker goed kunnen leren als hij dat zou willen… Wat de samenleving betreft… zoals ik al zei zijn het kinderen met autisme en met als gevolg daarvan nauwelijks sociale kontacten hier. De oudste heeft niemand die bij hem thuis komt en gaat ook naar niemand toe. De jongste wel, maar dat is af en toe omdat zo;n kind meestal verder af woont en op initiatief van de ander. De cultuur is verder weinig anders als hier. Minder agressief misschien, maar dat is een voordeel. Allebei de kinderen zijn naief en zachtaardig. De jongste is helemaal een zacht gekookt eitje (net als ik)
Groetjes, Sandra
Ik woon in Noorwegen.
Misschien helpt het om een video te maken of foto's van waar jullie heen willen.
Huis, zijn kamer, school, enz.
En uit te zoeken wat er voor ze te doen is.
Ja, de kinderen zijn niet zo hard (in ieder geval buiten de grote steden), de klassen kleiner, meer onderwijzers per klas, meer individueel aangepast onderwijs.
Maar dan heb ik het over Noorwegen, ik geloof niet dat dat veel verschilt van Zweden.
Het leven is rustiger, meer natuur, meer vrijheid, ruimte,stilte, buitenleven.
Mijn kinderen zijn niet autistisch, maar naief, zachtaardig en watjes………..komt me bekend voor. 
Ik kan me voorstellen dat je er wakker van ligt, maar dat je toch door wilt zetten.
Zou ik ook doen.
Vanochtend heb ik mijn oudste dochter op het vliegtuig gezet.
Naar Grand Canaria.
Ze zit daar op een noorse school en je snapt dat als zij :naief, zachtaardig en een watje is………..dat dat niet makkelijk voor haar en niet makkelijk voor mij is.
Zij is 16 jaar.
Ze moest zo wie zo uit het huis, want een school voor 16- tot 18 jarigen is hier niet in de buurt.
Nu zit ze in een internaat, warm klimaat, heeft het (na de eerste twee maanden) goed naar haar zin en ja……..zal altijd een buitenbeentje blijven.
Doe wat je hart je ingeeft.
Het zal allemaal op zijn pootjes terecht komen. 
Ha det godt,
Joke.
Goh Joke,
Lijkt mij niet gemakkelijk als je jonge dochter zo ver weg gaat. Als wij naar zweden gaan, zal mijn oudste op zijn jongst 15 1/2 zijn. Dus een soortgelijke situatie, al zit hij niet op een internaat maar wilt hij naar zijn vader. Want tot nu toe ziet het er echt naar uit dat hij niet meegaat. Wel heel dapper van je dochter om alleennaar Gran Canaria te gaan. Ik hoop dat ze het er naar haar zin heeft.
Ik denk inderdaad dat noorwegen en zweden niet zo verschillend is. De dingen die jij noemden zijn voor ons belangrijke redenen om die kant uit te trekken. Alleen moet mijn man daar nog een baan vinden, maar daar is hij nu volop mee bezig.
Laat eens weten hoe het bij jullie allemaal verder gaat. Je kunt ook altijd mailen naar mijn gewone mailadres.
Groetjesm Sammy
Heisan.
Lees je hier regelmatig, dan kunnen we via hier contact houden.
Verder is er een site : www.norsk.nl
Daar is ook een forum waar ik nog wel eens kom.
Zij hebben ook een afdeling voor Zweden.
Deze site bemiddeld ook met projekten ->leegloop gemeentes, open vacatures, families uit NL/BE.
Ha det godt.
Joke.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's