Liefde...

Sylvia

17-04-2003 18:43

Daar kan ik onderhand wel een paar A-4'tjes over volschrijven:-)
Zelf heb ik het onderverdeeld in de “wow, dat zou ik ook wel willen” en de door mij verafschuwde “En al je zekerheden dan?” types!!!
Gelukkig kreeg ik met mijn “Er is maar 1 zekerheid in in het leven en dat is dat we allemaal straks zes meter onder de grond met eiken of notenhouten plankjes gaan”.
FF serieus;-) je leert wel inzien hoe bekrompen, tegen het enge aan mensen soms leven. Dat huis, die goede baan, hun pensioen is voor hen een reden om vooral geen veranderingen van welke aard dan ook in hun leven aan te brengen. Let wel, ik heb een groot respect voor een ieder zijn keuze. En hoe geweldig een ieder het hier ook vindt om in een ander land te gaan wonen, er is lef voor nodig.
Ik heb echt een aantal jaren van voorbereiding achter de rug, ik wilde perse de taal goed beheersen(Grieks), en ik zeker van zijn dat mocht ik er onverhoopt alleen voor komen te staan , ik het dan ook zou redden in mijn nieuwe vaderland.
Ik was dan ook verbaasd dat ik toch enkele negatieve reacties kreeg in de trant van “Je goede baan”, “Je krijgt er spijt van” :-) en inderdaad: “Nederland is een goed land om in te wonen” maar de allermooiste vond ik “Op jou leeftijd!!!!!!!) (ik ben 41 jaar JONG!) Ook waren er die met de grootste stelligheid beweerde dat het me niet zou lukken om een baan daar te vinden met die 41 jaren en dan ook nog een ”buitenlandse“! Nou, deze 41-jarige positieve ”buitenlandse" had binnen twee weken een kantoorbaan.
Gelukkig was het merendeel van mijn omgeving zeer positief, gaven zelfs toe een “beetje jaloers” te zijn!
Goed, ik drink vanavond een Grieks wijntje op jullie; het gaat jullie goed in welk land dan ook!
Sylvia
P.S:Ik las laatst in het Expat blad dat maar liefst 52% (!!!!)van de Nederlanders er niet trots op is om in ons kikkerlandje te wonen!! Bizar toch! Impliceert wel dat zeer vele van onze landgenoten ons benijden………………
Katie

18-04-2003 16:34

Hallo allemaal,
Zeer prettig om al deze zeer herkenbare berichtjes te lezen!! De reacties die wij kregen toen we ons visum hadden waren idem: “Super voor jullie, maar wij vinden het helemaal niet leuk” waarop wij dan reageerden: “Blij dat je het zegt, als iedereen zou zeggen ‘he, he, eindelijk gaan ze weg, die zijn we kwijt’ ” dan is het ook een beetje raar voor ons! Of we zeggen: “Nou, wat let je, ga ook weg uit Nederland” maar ja…Wij maken er een beetje grapjes over want iedereen mag natuurlijk zijn/haar mening geven en eerlijk zeggen wat ie er van vindt.
Waar ik alleen mee zit, is dat mijn moeder nogal zwaar op de hand is. Ziet overal beren op de weg en heeft de neiging om je met een schuldgevoel op te zadelen dat je weggaat. Ik heb het gevoel me daar nu al tegen te moeten ‘ wapenen’. Ik weet dat ik e-mails/brieven zal krijgen dat ze me zo mist etc. (ben eerder een tijdje in het buitenland geweest, vandaar) en haar post is niet de meest vrolijke post waarbij je denkt: 'Gezellig, post uit Nederland, daar ga ik eens lekker voor zitten om die te lezen!" Maar goed, dat is nu eenmaal haar karakter maar daar zie ik nu al een beetje tegenop.
Oke, allemaal het beste gewenst met jullie plannen en realisaties!!
Veel groetjes, Katie
Janneke

19-04-2003 06:19

Hoi Katie,
Dat herken ik wel hoor, wat je zegt over opgezadelt schuldgevoel en ik denk dat veel emigraten ermee te maken hebben en niet alleen emigranten; naar een andere woonplaats verhuizen kan al hetzelfde tot gevolg hebben.
Misschien moet het toch eens gezegd worden dat als je besluit om je eigen leven ergens anders te lijden, je een ander niets aandoet. Zij doen zichzelf iets aan en je mag je afvragen hoe belangenloos de liefde is van iemand die vindt dat je maar bij hem of haar moet blijven. Geen enkele realatie overleeft eeuwigdurende afhankelijkheid, het hoort gebaseerd te zijn op willen, niet op moeten.
Totdat mijn ouders stierven ben ik iemands kind geweest en ook ben ik een moeder; ik heb niet het recht om wie dan ook en zeker mijn kinderen niet, het recht te ontnemen zich te ontplooien op een manier waar zij zelf voor kiezen, nog ben ik verplicht om leegtes die ik niet heb veroorzaakt te vullen voor een ander mens.
Om elkaar geven, elkaar missen, zijn gevoelens die je voor een ander kunt hebben en die hoeven niet te betekenen dat je op elkaars lip moet zitten voor de rest van je leven, dat is niet alleen levenslang, dat is 'death row".
Groetjes,
Janneke
ina van der veen

21-04-2003 09:32

misschien kan je moeder een eigen leven gaan leven???
zou ze zichzelf ook een stuk prettiger bij voelen denk ik ( ik heb ook zo een moeder, die zegt alleen tegen anderen dat ze het allemaal zo erg vind)
Hennie

29-04-2003 11:37

Hoi allemaal,
voel me gesteund in de zeer herkenbare reacties van jullie allen.
Ik vraag me af: ligt het nou aan mij, maar ik vind dat we in Nederland sowieso op alle fronten zoveel kritiek naar elkaar leveren. Ik bedoel: het is niet alleen bij emigratie, maar bijv. ook het volgende: een collega van begin 50 heeft een schitterende tijdelijke baan van 2 jaar aangenomen. Zegt een collega ‘het zal wel wennen zijn als ze straks in de oude baan terugkomt’. Waarop ik opmerk dat ik dat ook geheel niet verwacht - dit is een prachtige stap vooruit en ze zoekt daarna vast wat anders. ‘Nou, het zal wel moeilijk zijn voor haar om iets anders te vinden, ze is al zo oud en hier heeft ze een vaste baan en pensioen en blablabla’.
Ik ben 33 en denk: moet ik nou blij worden van hard werken voor een huis - straks heb ik dat, mooi huis en meubels, moet ik daar nou gelukkig van worden? Ik snap dat spelen op zekerheid niet zo. (Ik heb geen kinderen overigens, misschien maakt dat uit)
Maar volgens mij noemde iemand hier het een keer dat Nederlanders zo “opinionated” zijn, nou geheel mee eens. Denk ik te rooskleurig als ik het gevoel heb dat de AustraliÃƒÂ«rs dat een stuk minder doen?
Hennie
Karel

29-04-2003 13:33

Hi Hennie, bij mijn zoontje op school krijgen ze een soort gedragsles van psychologen waarbij gefocust wordt op het positieve. De nederlandse psychologie heeft ook ontdekt dat het voor alle betrokkenen veel en veel beter is om positief te zijn als negatief. Ze beginnen al op de basisschool en hopen zo een ‘waarden’ verandering in NL te bewerkstelligen. Er wordt dus aan gewerkt!
Op de middelbare scholen wordt nog sterk het hebben van een eigen mening gepropagandeerd die ook verkondigt moet worden.
De oudere generatie kan wat dit betreft inmiddels opgegeven worden zeker als ze onder sterke invloed staan van de volkskrantcultuur, een aftreksel van marxistische kritiekvorming, die de hele zaak sterk deprimeert. Men denke hierbij aan de marxistische bekritisering van elkaar.
Een maatschappij waar vrijheid als waarde belangrijk is en niet zo centraal de bevolking ondermijnt is, hecht minder aan opinionering. Een meer praktische houding tov veel zaken en minder een dogmatische of vastgeroeste houding is het gevolg. Met minder opinies ben je ook wendbaarder. Maar je krijgt minder zuilen, dus de maatschappij is minder bestuurbaard.
Ik ben ervan overtuigd dat je in Oz dit soort dingen zult waarnemen.
“Ik ben 33 en denk: moet ik nou blij worden van hard werken voor een huis - straks heb ik dat, mooi huis en meubels, moet ik daar nou gelukkig van worden? Ik snap dat spelen op zekerheid niet zo.”
Dat was voor mij destijds de reden om te emigreren:“ ik ben dertig, ik heb een huis, ik heb twee kindjes, ik heb een baan, ik zie mijn carriere voor me tot mijn pensioen, ik heb bakken met zekerheid, ik heb een auto. Maar ik mis iets,vrijheid?, avontuur?, beweging?, spanning en sensatie?, ruimte? etc. Ik ga emigreren!”
Kind Regards,Karel
Gerard

10-07-2003 23:10

Toch is het moeilijk voor me. Ik wil als ik ga niet met een been in Nederland blijven staan. Ik bedoel ik wil niets en niemand vergeten en heb het zeker niet slecht hier maar ik wil toch een leven opbouwen met mijn vriendin! Schulgevoelens zijn mij niet vreemd(AL mijn hele leven) en inderdaad ook aangepraat toen ik 10 jaar terug verhuisde naar een andere stad, wel 15 km verderop!!! Schldgevoelens….. terwijl je niets slechts aan het doen ben! Te gek voor worden eigenlijk. Ik vind het moeilijk om echt te kiezen voor mijzelf en mijn eigen geluk……
Bedankt voor het laten lezen van jullie meningen. Dat heeft me veel goed gedaan.
Gerard
Anoesh

14-09-2005 10:56

Heel fijn om dit allemaal te lezen, super!
Maar wat ik me afvraag hebben jullie allemaal de taal al eigen gemaakt voordat jullie verhuisden of leer je het meeste daar…?
Mijn liefde woont in Lebanon en spreekt zelf 4 talen vloeiend maar aldaar wil ik me natuurlijk zelfstandig kunnen redden…
Hoe hebben jullie je voorbereid e.d.?
Sylvia schreef:
>
> Helemaal mee eens Janneke!
> Ik zou er aan willen toevoegen dat je -eenmaal in het land
> van je geliefde aangekomen- zo snel mogelijk “moet” proberen
> ook een “eigen” leven te leiden. In mijn geval was dat: nog
> meer te weten komen over taal en cultuur, lid worden van een
> sportclub en een baan .Goede integratie komt een relatie
> alleen maar ten goede. Blijf ondanks die “liefde” ook met
> beide voetjes op de vloer en realiseer je dat het niet altijd
> rozegeur en maneschijn zal zijn. Zie eventuele problemen als
> uitdagingen, en neem ruim de tijd om aan het land te wennen.
> Ondanks het feit dat ik nog maar kort in mijn nieuwe
> vaderland Griekenland ben, voel ik me er nu helemaal thuis.
> Ik heb nog geen moment spijt gehad van het (overigs
> weloverwogen ) besluit om in het land van mijn man te gaan
> wonen.
>
> Zoals Janneke het al aangaf; zie het inderdaad als een
> avontuur!!
>
> Heel veel succes toegewenst!
Fransendiana

29-07-2009 09:32

Hoe is dit afgelopen Karel ?
Sacha

13-08-2009 15:51

Karel, dit klinkt helemaal herkenbaar. We hebben zelf ook de stap gewaagd en wonen al 11 jaar in het buitenland. De taal blijft een uitdaging, want je leert vaak weer wat erbij, het bedrijf wat we hebben overgenomen biedt ook uitdaging genoeg, zeker in deze tijd van crisis en de omgeving verveelt ons nooit. Als we zo nu en dan weer eens in nederland komen (niet vaak) dan voelt nederlands praten al te simpel, je legt de ladder voor jezelf dus al hoger, en hebben we echt geen seconde spijt van de genomen stap. Ik denk dat dit veel met karakter te maken heeft; de één heeft behoefte aan zekerheid en familie, de ander heeft meer behoefte aan uitdaging en avontuur, en daartussenin zitten er nog veel meer. Zelf ben ik indertijd meegegaan omdat mijn toenmalige vriend, nu mijn man, ging terwijl we elkaar pas 9 maanden kenden, echte liefde en dat is gebleven, het was en is het zeker waard!

Liefde...

Sylvia

Katie

Janneke

ina van der veen

Hennie

Karel

Gerard

Anoesh

Fransendiana

Sacha