Moeite met emigratie dochter

moppie

02-07-2009 10:38

Mijn dochter is geemigreerd naar de US en kennelijk heb ik nu last van het “empty-nest” syndroom.
Maar dat is niet het grootste probleem, daar kom ik na verloop van tijd wel over heen.
Mijn allergrootste probleem is dat ik enorme vliegangst en claustrofobie heb.
In een vliegtuig kan ik moeilijk even een raampje open doen, ik denk dat ze die actie niet zullen waarderen.
Door die vliegangst zal ik mijn dochter de komende 2 jaar dus niet meer zien (uiteraard wel via Skype maar dat is toch wel even iets anders dan iemand “echt” zien)
Zij heeft voorlopig niet de mogelijkheid om hierheen te komen, ze (dochter en a.s. schoonzoon) gaan eerst sparen voor de grote bruiloft volgend jaar (ze gaan volgende week voor de wet trouwen) en daarna gaan ze sparen voor een vakantie hier bij ons in Nederland en zo zijn we dan 2 jaar verder.
Uiteraard heb ik het daar vreselijk moeilijk mee, ook omdat mijn dochter nog heel veel persoonlijke dingen hier heeft achter gelaten en ik daar steeds tegen aan loop.
De tranen vloeien dus regelmatig.
Ook denk ik veel na over de toekomst, door mijn vliegangst kan ik niet bij de bruiloft zijn, eventuele toekomstige kleinkinderen zal ik niet zien opgroeien… ik zal alle belangrijke momenten in haar leven gaan missen… en dat maakt mij enorm verdrietig.
Wie heeft nog meer deze ervaring, hoe gaan jullie er mee om en wie wil er eventueel met mij over emailen?
Groetjes,
Moppie
HankH

02-07-2009 12:51

Wel eens aan gedacht om je voor vliegangst te laten behandelen? Ik weet dat medicatie, al of niet in combinatie met therapie, heel doeltreffend kan zijn. Vraag eens aan je huisarts.
moppie

02-07-2009 13:14

Bedankt voor je reactie Hank,
Ik heb al een 2-daagse cursus tegen vliegangst gehad, heeft niet geholpen… alleen een lege beurs aan overgehouden.
Het is niet alleen de vliegangst die een grote rol speelt maar ik kan ook absoluut niet tegen gesloten ruimtes.
Heb ook al een soort “therapie” achter de rug om van die claustrofobie af te komen maar heeft niets geholpen.
Alleen al bij het idee dat ik 12 uur lang in een gesloten ruimte met ongeveer 200 personen moet zitten wekt bij mij al hyperventilatie op
Mijn huisarts ziet ook geen optie meer, zijn “leuke” reactie was: bij het instappen een pot slaaptabletten slikken en wakker worden bij het landen…
We hebben ook al gekeken of er een mogelijkheid is met met de boot daar te komen maar dat is echt onbetaalbaar.
Groetjes,
Moppie
stippel

06-07-2009 19:11

Pffft lastig… Ik herinner me ‘The A-team’ van vroeger, waar B.A. Baraccus altijd een flinke klap op z'n kop kreeg als er gevlogen moest worden….
Het is voor ouders altijd wel lastig als kinderen gaan emigreren. Die van mij zaten uiteindelijk 5 maanden later wel in het vliegtuig, al hadden ze zichzelf bezworen om dat NOOIT te doen…
Je weet zelf eigenlijk wel dat de enige oplossing is om toch te gaan vliegen, maar ja, wat moet je er mee?! Ik hoop dat je over je vliegangst heen komt!
moppie

07-07-2009 14:31

Een klap op mijn kop gaat me nét iets te ver
Ik weet dat de enige oplossing is: gewoon gaan vliegen…
Ik ben al maanden de moed aan het verzamelen maar iedere keer als ik een vliegtuig over zie vliegen dan denk ik weer:
"in zo'n kleine ruimte, met zóveel mensen, 12 uur lang vliegen, brrrrrrrrr dan slaat de angst onmiddelijk weer toe "
Groet,
Moppie
Claudia D.

07-07-2009 15:25

Beste Moppie!
Je zou toch eens moeten kijken welke therapieën er zijn tegen claustrofobie of medicatie. Dat is toch iets wat regelmatig voorkomt.
Zelf kan ik er ook niet zo goed tegen om daar opgesloten te zitten, ik ga bijv ook nooit een grot in of een lange donkere tunnels.
In het vliegtuig zijn altijd plaatsen die net iets meer ruimte bieden dan een andere plek, daar zou je voor kunnen kiezen nadat je je ook hebt laten behandelen tegen de claustrofobie. Dacht dat je met hypnose of medicatie al een eind komt.
Succes!
Sophia

07-07-2009 20:53

Toen ik naar Canada verhuisde zei mijn vader ook STELLIG dat hij alleen zou komen per boot… mijn ouders kwamen er al snel achter dat dat nou eenmaal geen optie is (bovendien woon ik in BC) dus… na een jaar heeft hij zich er met angst en zweet overheen gezet. Nu zijn ze al twee keer geweest. Ik geef eerlijk toe dat het niet makkelijk voor hem was/is, want hij heeft precies hetzelfde als jij (hevige claustrofobie + niet met een groep in één ruimte kunnen), maar de tweede keer was hij een stuk rustiger. Hij heeft zich er zelf overheen gezet, we zijn allemaal apetrots. Hij is zo blij dat hij het toch heeft aangedurfd, want het is voor hen zo anders om daadwerkelijk te zien hoe en waar we wonen. Het is nou eenmaal niet hetzelfde als foto's en zelfs video.
Een paar tips die mijn vader echt hielpen: boek de plek van tevoren zodat je weet waar je zit, liefst zo ver mogelijk voorin zodat je de mensenmassa niet ziet. Denk er van tevoren veel over na, steeds maar rationaliseren (wat maak ik me druk, er zijn op dit moment duizenden kalme mensen in de lucht, stewardessen doen niets anders, het is de veiligste wijze van vervoer, het is MAAR twaalf uur, enz enz enz, kortom bij elke paniekaanval spreek jezelf streng toe) Hij merkte ook dat het er naartoe leven veel enger was dan de reis zelf, want als het eenmaal zo ver is, moet je je er wel aan toegeven en dat lukt dan ook wel. Neem zelf afleiding mee, muziek, boek, puzzel, wat maar helpt de tijd door te komen.
Het is te doen, mijn vader heeft het bewezen. Niemand had ooit gedacht dat hij het zou doen, maar voor je kind doe je nou eenmaal alles… zelfs het onmogelijke.
Honore de Balzac
Our worst misfortunes never happen, and most miseries lie in anticipation.
Anonymous
The best way out of a difficulty is through it
Succes met alles! (tu)
Louise

08-07-2009 16:30

Ik lees je bericht ook eigenlijk meer als twee seperate problemen: moeilijk dat je dochter weg is maar ook vliegangst en er niet heen kunnen. Toen mijn ouders gingen emigreren vond ik het ‘dragelijker’ om te weten hoe hun huis daar er uit zag, en waar ze bijv. boodschappen deden. Bij terugkomst in Nederland had ik een beeld bij hun dagelijkse bezigheden en dingen zeiden me meer als ze het hadden over Huub De Buurman of spelen op de golfbaan. Dan zitten er nog steeds duizenden kilometers tussen ons/ jullie maar je weet meer over haar.
Ik kan je dus echt aanbevelen om wat aan je vliegangst te laten doen… er heen gaan en de nieuwe aspecten van je dochters leven te ontdekken. Haar plek is daar, maar dat betekent echt niet dat ze jou niet meer wil.
moppie

09-07-2009 12:38

Ik ben al in therapie geweest voor claustrofobie en ook al medicatie en hypnose gehad, kennelijk ben ik een geval apart want het helpt bij mij niet
Kreeg te horen dat ik mijn wil sterker is dan hypnose , therapie en medicatie…
Groet,
Moppie
moppie

09-07-2009 12:44

We hadden al eens een vlucht geboekt, middelste rij vooraan, dus heel veel ruimte.
Maar ik ben, ondanks therapie en medicijnen niet verder gekomen dan de deur van het vliegtuig (het zweet gutste over mijn lijf van de angst)
Toen ik daar die kleine ruimte met al die mensen zag ging het totaal mis, hyperventileren, flauwvallen.
Ze kregen me met geen mogelijkheid het vliegtuig in.
Gelukkig deel van reissom terug gekregen, maar dat is niet zo erg.
Veel erger vond ik het dat het me niet is gelukt, was naderhand woedend op mezelf.
Zoals je schrijft: voor je kind doe je alles… wil ik ook maar het lukt me niet,
Ben hierover ontzetten boos op mezelf en enorm verdrietig.
Groet,
Moppie

Moeite met emigratie dochter

moppie

HankH

moppie

stippel

moppie

Claudia D.

Sophia

Louise

moppie

moppie