Ik wil graag weten over ervaringen van mensen die zijn gemigreerd met kinderen naar een land, waar het kind nog nooit is geweest en heeft helemaal geen talenkennis van zijn/haar nieuwe land. Ik heb kinderen 9 en 7 jaar oud, die geen enkel woord spreken van de taal waar ze binnenkort zullen terecht komen, naar school moeten gaan zonder enkel woord te kunnen spreken. Ze hebben ooit in het buitenland gewoond, maar toen waren ze klein en het avontuur begint voor ze in deze leeftijd.
Onze jongens ware 9 en 5 toen we emigreerden.
Zo snel als we een huis hadden, gingen zij naar school.
Beide spraken de taal niet, althans het beheren van het woord apple juice valt bij mij niet onder de taal spreken.
Onze ervaring is dat naar school, tv, vriendjes er in no time voor zorgen dat je kinderen de nieuwe taal beheersen en vervolgens de ouders gaan lopen corigeren
Waar gaan jullie heen?
Hi Saska,
We gaan naar Kiev, Oekraïne. Mijn vrouw maakt haar zorgen, dat het zou voor kinderen een grote stress zijn, dat ze helemaal niet met de plaatselijke taal bekend zijn en ze zullen heel erg moeilijk krijgen, want ze denken in het Nederlands en vervolgens een taal die niet op lijkt zou tegen vallen. En waar zijn jullie heen gegaan?
Ik zal niet ontkennen dat ze het moeilijk krijgen want dat zal zeker het geval zijn, vooral in het begin. Vergeet niet dat kinderen heel veel kunnen hebben (meer dan je denkt!) en dat zij sneller aanpassen dan menig volwassene.
Mijn kinderen hadden het in het begin ook moeilijk, zowel met de taal als op school maar naar verloop van tijd ging het steeds beter. Het is nu zelfs zo dat zij onder elkaar alleen maar arabisch spreken en met mij Nederlands.
Ik merk wel dat hun Nederlands achteruit gaat 
En het is wat Saska al aangaf: op den duur spreken de kinderen beter de taal dan jezelf.
Dat is duidelijk, wat me een beetje dwarszit is vooral het beginfase, dat ze in een onbekend omgeving belanden, waar alles anders is en nog niet minder belangrijk punt daarvan is, dat ze in het begin helemaal niet kunnen overleggen en communiceren, en ze zijn niet zo klein, dat het voor ze geen moer uitmaakt. Ze zijn al in die leeftijd, waarmee als ouder moet je rekening houden, hoe zullen ze dat allemaal ervaren en proberen de onnodige stres te vermijden.
Het gekke is dat ik dacht dat mijn jongste het allemaal niet zou kunnen schelen en dat oudste (toen 9) het moeilijk zou kunnen krijgen.
Bleek het precies andersom te zijn, oudste ging heel soepel en onze jongste heeft best wel een paar moeilijke weken gehad.
Heel belangrijk vonden wij wel dat ze ten alle tijden hun hart konden luchten en dat we dat ook serieus namen.
Dus als jongste heimwee had en huilde, gingen we er even voor zitten.
Gelukkig is er internet en msn met vriendjes uit Nederland is zeker erg prettig voor ze, maar echt de taal je zult verbaasd staan hoe snel ze dat oppikken.
Als ze naar dezelfde school gaan, kunnen ze in de pauze misschien even met elkaar bijkletsen?
Mijn kinderen waren ook ongeveer dezelfde leeftijd als jouw kinderen nu toen wij emigreerden. De jongste kon zich sneller aanpassen dan de oudste maar dat heeft ook met karakter te maken. Het gaat er vooral om dat je er bent op het moment dat zij jou nodig hebben en dat zij hun gevoelens kunnen uiten.
Contact met NL blijft, zeker in het begin, heel erg belangrijk.
Hoe staan jouw kinderen hier tegen over?
Hi Bianca!
Het is moeilijk om concreet wat te zeggen, want ze zijn kinderen en ze zien het anders, totdat ze eenmaal daar zijn. In jou situatie ligt het iets anders, want zover ik kon begrijpen jou kinderen zijn naar het land gemigreerd, waar je partner vandaan komt, dus er zijn mensen om ze heen, familie, vrienden, mensen van wie ze kunnen veel krijgen (aandacht, liefde,) en dat is heel erg belangrijk, vooral in beginfase. Bij ons is het helaas niet zo.. Het land is, en voor onze kinderen en voor ons zelf totaal vreemd land, in zin, dat we daar geen familie en dergelijke hebben, en ze zullen in het begin helemaal alleen zijn.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's