Wij zijn al heel lang bezig om naar canada te emigreren.Ik zou graag met iemand in contact komen die net zoals mij van de ene kant heel graag wil gaan,maar waar de angst heel erg om de hoek komt kijken.Ik zou graag willen weten hoe je daar mee om bent gegaan en de stap toch hebt durven nemen, en hoe het in canada is vergaan.wie kan mij goeie tips geven.
groetjes kelly
Ik kan me heel goed voorstellen hoe jij je voelt ook al ben ik zelf niet naar Canada verhuisd.
Het heeft mij 5 jaar gekost voordat ik de stap heb durven nemen.
Het idee moest in iedere vezel van mijn lichaam zitten voordat ik “ja” zei tegen de emigratie. En wat heel belangrijk is: spreek met jezelf af dat je een proeftijd aangaat (zeg twee jaar). En na die tijd maak je de balans op. Als het niet is zoals je het verwacht had dat je terug kunt naar NL. En hou in je achterhoofd dat als je besluit om terug te keren dat het geen mislukking is maar dat je een ervaring rijker bent en dat je jezelf de kans hebt gegeven om het te proberen.
Zie het als een groot spannend avontuur die je gaat ondernemen dan maakt het minder heftig.
Hoi Kelly.
Iedereen heeft die gemengde gevoelens.
Soms het angstzweet op je voorhoofd, niet kunnen slapen en je afvragen “waar beginnen we in Godsnaam aan?” en andere momenten dat je het helemaal ziet zitten, er vertrouwen in hebt en weet dat het goed voelt.
Dat laatste is belangrijk.
Voelt het goed voor je om het te doen?
Wie is het die wilt emigreren?
Je man of jullie allebei?
Hou een achterdeurtje open.
Blijf nederlands staatburger, hou wat geld op de bank in NL voor als je terug wilt, al is het maar om een keertje familie te bezoeken, maar dat je het gevoel blijft houden “Ik kan altijd terug”, dat geeft al heel veel rust.
Ik ben ook nooit in Canada geweest en ben naar andere landen ge-emigreerd.
En geloof me, iedereen worsteld wel eens met angsten en onzekerheden.
Kunnen praten, contact hebben met het thuisfront (internet is al een hele stap beter dan 50 jaar geleden), het als een avontuur blijven zien ongeacht wat er op je pad komt, dat helpt.
Op een tropencursus zei men : je moet een ander land drie jaar geven.
Het eerste jaar is alles nieuw en herken je niets.
Je moet dan veel uitzoeken/vinden, en dat vreet energie.
Het tweede jaar ga je dingen herkennen, los je alles makkelijker op.
Het derde jaar is het gesneden koek en weet je of je er kunt aarden of niet.
Ze hadden gelijk.
Ik kan niet anders zeggen.
Beide keren dat we uit NL vertrokken, hebben we dan ook de afspraak gemaakt.
We geven het drie jaar, na drie jaar als iemand er niet gelukkig is, gaan we weer weg.
Dat gaf ook een rustig gevoel en daardoor hield ik het zolang uit, dat ik nu al 11 jaar in Noorwegen woon, want de eerste twee jaar had ik zo de dozen weer willen pakken en willen vertrekken.
Nu heb ik alles wat mijn hartje begeerd. 
Sterkte en stel je vragen maar hier of lucht je hart.
Joke.
Ik heb mijn verhaal niet helemaal verteld.Ik heb in 2001 een flinke burn out
met paniek aanvallen gehad.Ik durfde nergens meer heen.Het is een hele erge rot tijd geweest.Die angst die ik toen had die wil ik nooit meer meemaken.En dat is juist het punt waar ik nu weer bang voor ben.Dan ga je misschien zeggen dan moet je niet emigreren en gewoon hier blijven,maar dat wil ik juist niet.
Ik wil eigenlijk laten zien(vooral voor de mensen die toch al z'n oordeel klaar hebben)dat ik het toch wel kan,en dat ik er ook veel zin in heb maar daar is die angst weer.Het is zo'n grote drempel waar mijn ene been niet over heen wil.mijn andere been staat eigenlijk al daar,wat het lijkt me een hele mooie uitdaging.Je zou er eigenlijk een begeleiding bij moeten hebben die je er doorheen loodst.(net zoiets als je vlieganst hebt)
Als ik dan weer foto's zie van de plaats waar we heen willen… .Ik heb al tegen mijn man gezegd je moet eigenlijk geen keuze hebben…..
en het ergste is nu maak ik me heel druk en als je eenmaal daar zit dan valt alles achteraf denk ik mee.
wel fijn dat ik mijn hart mag luchten…..
groetjes kelly
Hallo Kelly,
Voor de emigratie zijn wij een paar keer naar Jordanie gegaan (want daar woon ik), het land van mijn man. Toen er sprake was van een evt verhuizing naar dat land heb ik zoveel mogelijk geprobeerd om dingen vanuit een andere perspectief te gaan zien: hoe kijk ik er tegen aan wanneer ik hier woon, hoe zou ik de dingen aanpakken etc etc. Ook keken wij naar de mogelijkheden op het gebied van huisvesting, scholing, werk, ontspanning, opbouwen sociaal netwerk ed.
Daarnaast veel over het land en zijn inwoners lezen, de taal leren en in mijn geval ook de achtergronden van hun tradities en gewoontes omdat die vaak op de islam zijn gebaseerd.
Een jaar voor de verhuizing ben ik concreet dingen gaan regelen en organiseren: formulieren en documenten vertalen en legaliseren, plannen maken, bewust afscheid gaan nemen van evenementen en mensen en plaatsen, visa regelen en dat soort zaken meer.
Hoe ik me door heen sla in moeilijke tijden???
Een potje janken, soms dagenlang, en dan weer mijn neus in de lucht en denken dat het allemaal goed komt en zorgen dat je heel veel geduld hebt/ontwikkelt, je creativiteit aanspreekt. En wat ook helpt is om te zorgen dat je wat NL'ers waar je je hart kunt luchten. Zij weten waar je door heen gaat en kunnen je soms helpen door adviezen te geven of gewoon een luisterd oor aan te bieden.
En praten met je partner: heel veel praten.
Leuke reactie Expat, hier heeft Kelly echt wat aan…
Hoi Kelly,
Ik kan me aansluiten bij de anderen hier, maar voor mij ligt het net weer anders. Wij zitten middenin het emigratieproces en hebben vorig jaar rond deze tijd besloten te vertrekken. De inschatting is dat we volgend jaar juli / augustus de deur dicht trekken om naar Australie te verhuizen.
Wij zien het eigenlijk net zo als Joke. We kijken of het wat voor ons is en zo niet: goede ervaring er bij en retourtje NL. Is makkelijk gesteld, weet ik, maar even kort door de bocht. Mijn moeder zegt altijd: een mens lijdt het meest van het lijden wat men vreest en zo is het wel een beetje. Je bent angstig om angstig te worden, waarme je je vrijheid enorm beperkt. Je zal ongetwijfeld vaker tegen soortgelijke, maar misschien wat kleinere dingen aanlopen. Misschien dat een paar goede gesprekken met een hulpverlener je op weg helpen? Maar dat is mijn mening en ik ben geen psycholoog.
Eerlijk gezegd vind ik de reden: “Ik wil eigenlijk laten zien(vooral voor de mensen die toch al z'n oordeel klaar hebben)dat ik het toch wel kan,en dat ik er ook veel zin in heb maar daar is die angst weer” niet echt de juiste motivatie. Je moet gaan, omdat jullie het willen en niet om iets aan anderen te bewijzen. Je stelt nooit iedereen tevreden en je hebt met jouw familie en dierbaren te maken, niet met de rest die aan je twijfelt.
Succes in ieder geval!
Anne
Hoi Kelly.
Tenzij je de burn out door emigreren hebt gekregen of dat je geen klankbord bij je man vond………..hoef je daar geen angst voor te hebben.
Je weet nu de signalen van als het je te veel gaat worden en je trekt dit keer dan veel eerder aan de bel.
Als je man veelzijdig is, twee rechterhanden heeft en problemen rustige weet aan te pakken………. wat kan je dan gebeuren?
Je moet voor jezelf een besluit nemen -> wil ik het doen of blijf ik thuis?
En er dan al of niet voor gaan.
Je zou ook je man vooruit kunnen sturen en zelf een paar maanden later gaan, wanneer alles al wat op z'n plaats is gevallen.
Ik denk ook dat het achteraf allemaal reuze meevalt, als je maar bewust een keus maakt.
Ik weet niet wat Expat's probleem met mij is, maar ik heb het idee dat je wel weet hoe ik het bedoel wat ik schrijf.
Wat andere mensen over jou of de stap denken………..lap ze aan je laars.
Wat jullie als gezin willen, dat is belangrijk.
Nederland is een vliegreis bij je vandaan en met een camera en een computer zit je zo bij iedereen in de woonkamer.
Probeer alles luchtig te zien enniet als een molensteen, want het laatste is echt overbodig.
Groetjes,
Joke.
Kelly, je kan je laten begeleiden, daar zijn gespecialiseerde bureau's voor. Ik ken in Nederland bv. Hestia. Ik weet dat zij bijvoorbeeld heel wat mensen begeleiden die door bedrijven uitgezonden worden. Misschien kan je hen (of soortgelijke bureau's) eens contacteren?
Het pleit voor je dat je de stap om te emigreren niet holderdebolder over 1 nacht ijs zet. Het is goed als je er vooraf heel goed over nadenkt, voor ‘voor’ en ‘tegens’ tegen elkaar afweegt, en vooral: dat je je kansen om ginder te overleven realistisch weet in te schatten (spreek ik de taal voldoende om mij goed uit de slag te redden, maar vooral: heb ik kans op een baan die voldoende gaat betalen om een levensstandaard te hebben die ik wens).
Als je die dingen allemaal op een rijtje hebt gezet, dan moet je een beslissing nemen. En eenmaal die beslissing genomen moet je er ook naar handelen en gewoon de knop omzetten en bij wijze van spreke niet meer achterom zitten staren. (ik las het gisteren nog ergens: wie steeds achterom kijkt, maakt van zijn verleden zijn toekomst)
Veel succes!
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's