Ook zo'n term wat regelmatig hier te lezen is: ‘met hangende pootjes terugkomen’.
Daar geloof ik ook al niets van! Is het dat ‘Nederlandse vingertje’? Zelfgenoegzaamheid ‘zie je wel …..’?
Volgens mij zijn er heel veel redenen om (vervroegd) terug te komen.
Voor mij is één ding duidelijk: wie terugkomt is een ervaring rijker ;-)
Helemaal mee eens!
Wij gaan met het idee dat niets voor altijd is en wij gaan wonen waar we op dit moment denken het het best / leukst te hebben. Over 5 jaar kan dat zo maar weer in NL zijn, of in Canada, of weet ik veel waar.
Niets hangende pootjes, maar je gewoon niet laten beperken door het land waar je ‘toevallig’ geboren bent.
Blijkt het land van emigratie toch niet te zijn wat je er van verwachtte, of mis je zaken: lekker terug gaan, alle ervaringen met je meedragend. Geweldig toch?
Hangende pootjes is vaak een onterechte opmerking. Als je insteek is zoals bij Anne hierboven, positief en onderzoekend, niet afzeikend, dan kan er nooit sprake zijn van hangende pootjes natuurlijk. Alleen als je jaloers bent ….
In het huidige emigratie-golfje zie je naast “positieve” emigranten (op zoek naar een nieuwe uitdaging, nieuwe ervaringen, nieuwe omgeving) meer “negatieve” emigranten (NL is druk vol vies asociaal en daarom wil ik weg) dan vroeger. Met name de laatste groep realiseert zich vaak niet wat de positieve punten zijn waar ze (blijkbaar) onbewust gebruik van maken/van genieten, en in het buitenland missen.
Veel emigranten die steeds van het ene naar het andere land verhuizen draaien er vaak al hun eigen vermogen doorheen. Ervaringen zijn leuk maar een zeker niveau van welvaart en financiele zekerheid ook. En veel mensen die altijd afgeven op NL en vervolgens wel terugkomen in een huurwoning en vervolgens op een lager welvaartsniveau functioneren dan oorspronkelijk in NL komen wel degelijk in de perceptie van anderen met “hangende pootjes” terug.
Iedereen heeft een andere beleving van het begrip welvaart. De een vindt financiele zekerheid en een spaarpotje welvaart, de ander de vrijheid om het leven te leiden hoe en waar hij of zij wilt.
Het eigen vermogen er doorheen draaien vind ik negatief benaderd. Je besteedt je geld aan ervaringen, zelfontwikkeling en hopelijk geluk, niets mis mee lijkt me.
En dan? Je komt terug, hebt ervaringen ‘gekocht’ en je gaat weer aan de bak en knokken voor een mooi bestaan in Nederland.
Ik begrijp overigens niet wat er mis is met een huurwoning, maar dat terzijde.
Op een huurhuis is niets mis, althans niet in Nederland waar het eigenlijk best heel gebruikelijk is dat men huurt..soms levenslang.
Mijn ouders en schoonouders hebben nooit anders gedaan, echter in Canada is het helemaal niet zo gebruikelijk.
Tuurlijk als je jong bent en net begint of als student dan is het vaak huren, maar toch is het doel zo snel mogelijk kopen
Leuke hiervan is dat als je huis afgelost is, je gratis woont, want vermogensbelasting op een huis waar je zelf in woont is er niet.
Eigenlijk is het hier zo als je 35/40 jaar bent en je huurt nog steeds je eigenlijk als een looser gezien wordt.
Wij hebben zelf een paar verhuurhuizen en ik merk ook inderdaad dat huurders in de leeftijdsgroep die ik net aangaf niet echt succesvolle mensen zijn.
Maar goed over dat met hangende pootjes, ik denk dat het niet zozeer de terugkeerder is die de tem hangende pootjes gebruikt, het zijn de mensen die zelf nooit gegaan zijn.
Misschien is het voor hen wel een soort van genoegdoening??..het zie je wel systeem
Hoewel ik zelf geen enkele vorm van heimwee heb, moet ik wel eerlijk bekennen dat toen mijn man en ik het laatst over begraven hadden ik ineens bedacht dat wij door onze vele verhuizingen eigenlijk geen plek hebben waarvan wij zeggen dat is de plek waar ik begraven zou willen worden.
Wij zijn in Nederland een aantal keer verhuisd en hier in Canada zijn we ook al van de ene naar de andere provincie gegaan…over 2.5 maand gaan we weer, maar nu hoop ik naar ons forever house
Altijd laten leiden(lijden;- )door werk..behalve dan deze aankomende verhuizing.
Dat is natuurlijk de keerzijde van een woonomgeving die verder reikt dan de kerktoren (die zin vond ik zo leuk die werd hier van de week gebruikt door iemand)
Je kunt allerlei verhalen gaan bedenken hoe geweldig ervaringen wel niet zijn en die voor jezelf als maatstaf gebruiken. De maatschappij, in welk land dan ook, meet succes toch vooral af aan materiele zaken. Plus dat je niets hebt aan ervaringen omdat de belevingswereld van je medemens hier vaak niets mee kan (geen referentiekader) en je al snel tot de orde van de dag moet overgaan (inclusief alles wat wel materialistisch is aan deze wereld).
Je hebt helemaal gelijk Verward, het andere draadje werd wat lang maar ik wilde je toch hier even bedanken voor je antwoord. Het is voor mij makkelijker me uit te drukken als ik me niet een vlieg onder een microscoop voel maar gewoon als mens word gevraagd naar ervaringen. Och je kunt lang zeuren of negatieve of positieve mensen, maar feit is dat om echt te weten hoe het is om te emigreren, je het gewoon zelf moet meemaken. Een gezonde kijk
Wil je emigreren, en kan je emigreren, DOEN! Ik zou zelf ook ooit langer dan vijf jaar bij één baas kunnen blijven, degenen die het 40 jaar volhouden bij één baas zijn vaak helemaal verzuurd en ze weten nergens wat van. Met emigreren is het net zo, nieuwe ervaringen zijn enerverend en naar mijn idee belangrijk in ons leven.
Ik ben dolblij uit Nederland weg te zijn, en verlang naar veel absoluut niet terug, maar om te zeggen dat het allemáál rozegeur en maneschijn is natuurlijk ook niet realistisch.
@Sophia: helemaal mee eens dat als je wilt, je het gewoon moet doen. Echter, de volgende opmerking is natuurlijk een zure, en getuig van enige frustratie?: “degenen die het 40 jaar volhouden bij één baas zijn vaak helemaal verzuurd en ze weten nergens wat van.” Niet ieder mens is hetzelfde, de één wordt gelukkig van veel afwisseling, en nieuwe indrukken, de ander houdt van het vertrouwde. Met beide is niets mis. Degene die 40 jaar bij dezelfde baas is, is niet per definitie verzuurd, en de jobhopper is niet per definitie een mislukkeling die het nergens lang uit houdt en nergens echt goed in is geworden.
“De maatschappij meet succes …..”
Een ieder kiest ‘zijn/haar maatschappij’ waarbij ze zich prettig voelen. Een ieder omringt zich met mensen om zich heen waarbij ze zich prettig voelen.
Persoonlijk “meet” ik niemand aan zijn materialistische status. Ik moet bekennen dat ik eerder medelijden heb met mensen die ‘altijd tekort komen’. Dus toch een andere “meting” ;-)
Laat mij maar lekker ‘oninteressant’ zijn, daar voel ik me erg prettig bij.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's