Buitenlandse partner... hoe ga jij om met het cultuurverschil?

• 

  Sophia

  31-10-2007 00:31

  Hier een vraag ter discussie. Als je bent getrouwd/samenwoont met een buitenlandse partner, hoe beleef je dan het cultuurverschil?

  Ikzelf ben twee jaar geleden getrouwd met een geboren Schot, die vanaf z'n vierde is opgegroeid in Bermuda, daarna tien jaar in Engeland heeft gewoond en vijf jaar geleden naar Canada is verhuisd (ja ik weet het, een hele mond vol).

  Hoewel dat natuurlijk net zo “westers” is als Nederland, hebben we toch steeds te maken met (kleine) cultuurverschillen. Niets spectaculair, het meeste heeft te maken met smaak en die verschillen heb je binnen Nederland natuurlijk net zo goed.

  Wat ik zelf fijn vind is dat Canada voor ons allebei “nieuw” is, we voelen ons allebei Europees. Dus gelukkig kunnen we samen goed praten over de dingen die hier slechter, beter, anders, enz. zijn.

  Maar ik ben toch wel heel benieuwd naar andermans ervaringen, vooral als je te maken hebt met een heel groot cultuurverschil. Bianca bijvoorbeeld, poeh, Jordanie en Nederland, groter kan bijna niet lijkt me! Of Patricia, toch ook best een verschil. En dan wonen jullie ook nog in “zijn” land… hoe voelt dat?

  Ben benieuwd naar jullie ervaringen!

  Rapporteren
• 

  Bianca

  31-10-2007 09:59

  Euh….. hoeveel schrijfruimte heb ik???????????????

  Rapporteren
• 

  henriette

  31-10-2007 12:52

  Off topic maar stel m'n vraag toch.

  Is er verschil in jullie relatie nu jullie niet meer in NL wonen? Is je man anders, komen er oude gewoonten ( die jij niet kende omdat jullie in NL woonden) weer boven .?enz .

  Ik merk bij mijzelf dat ook al ben ik maar naar Belgie verhuisd, ik me ook al moet aanpassen .Daardoor heb ik meer respect gekregen voor iedereen die zich moet aanpassen aan een andere cultuur( verschillender dan NL-B)

  Rapporteren
• 

  Niels

  31-10-2007 14:10

  Ben opgegroeid in Belgie, in internationaal milieu in Brussel (internationale school etc.). Merkte toen ik in NL woonde ik veel subtiele kenmerken van de Nederlandse cultuur niet in de vingers had. Partner heb ik er ook niet gevonden, merkte wel dat ik het beste kon opschieten met allochtonen (Surinamers, Antilianen).

  Uiteindelijk NL weer verlaten, besefte dat ik er nooit wortels zou krijgen.

  Rapporteren
• 

  Sophia

  31-10-2007 18:25

  Bianca, Internet is (nog) niet vol, dat duurt nog zo'n vijf jaar, dus voel je vrij, brand los! :D:D

  Rapporteren
• 

  Sophia

  31-10-2007 18:51

  Ik heb dat hier (Canada) ook wel een beetje Niels, ik merk dat ik het beste overweg kan met de allochtonen hier. Zoals je zegt, het zijn de subtiele verschillen die het 'm doen!

  Rapporteren
• 

  henriette

  31-10-2007 20:49

  Naar welk land je ook gaat, je houd je eigen herinneringen aan vroeger. De cultuur waarin je bent opgegroeid ( gezin) dat is je ijkpunt. Voor mijzelf verwacht ik niet ergens te kunnen wortelen. Waar ik vroeger woonde is het ook veranderd in die 20 jaar en alle andere plekken ( ook in NL ) zijn vreemd. Zolang ik me redelijk thuisvoel is het mij best en dat is hier het geval. Er zijn andere feestdagen, het is normaal dat er bakkers open zijn op zondagochtend en fietspaden/trottoirs zijn minder verzorgd. Maar het gaat om de mensen om je heen en in het algemeen merk ik weinig verschil met vorige woonplaatsen.

  Rapporteren
• 

  Pietje

  02-11-2007 12:20

  Zelf heb ik een Amerikaanse vrouw en er zijn natuurlijk nogal wat verschillen tussen NL en US. Nu moet ik wel zeggen dat ik uit Limburg kom en dat is toch weer een minder dominante achtergrond dan het echte NL (zoals Noord-Holland / Zuid-Holland / Utrecht) waardoor het aanpassen gemakkelijker is.

  Rapporteren
• 

  Bianca

  02-11-2007 13:49

  Het cultuurverschil in onze relatie blijft een “hot item”, hoewel minder heftig dan in het begin. Ten eerste heb je te maken met het verschil in religie, ten tweede met tradities en cultuur, en ten derde dan nog je eigen visie die min of meer gevormd worden door de verschillen die ik hiervoor aangaf.

  Al met al perfecte ingredienten voor een spetterend vuurwerk zo nu en dan met de nodige onbegrip van beide kanten, en vooral het niet willen toegeven.

  Want beiden zijn immers overtuigd van het eigen gelijk.

  Hoe wij daar mee omgaan is vooral heel veel praten, dingen uitleggen waarom hij/zij het zo ziet en begrip en vooral respect tonen voor de mening van de ander die soms zo wezenlijk verschilt van het jouwe. En dat is best wel moeilijk.

  Zo zijn er dingen waarvan ik begrijp waarom het zo is of waarom hij het zo doet maar dat wil nog niet zeggen dat ik er mee eens ben. En vooral heel veel geven en weinig terug verwachten, ook dat is niet makkelijk.

  Wat mij opvalt is, dat hoe langer je samen bent, hoe milder je ermee omgaat, heeft waarschijnlijk ook te maken dat je ouder wordt; je raakt immers je wilde haren kwijt. Ondanks dit alles krijg je ook veel voor terug: kennismaking met andere cultuur, eetgewoontes, meer diepgang en een bredere kijk op de dingen.

  Het leven met een buitenlandse partner in je eigen land is een ding, maar dat je gaat verhuizen naar het land van die partner is iets heel anders.

  Hoewel ik ruim 5 jaar over gedaan heb om ja te zeggen tegen de emigratie, en ondanks dat ik veel ervaring heb opgedaan met buitenlandse cultuur via werk en eigen ervaring, is het toch heel anders om daadwerkelijk daar of, hier, te wonen.

  Je wordt dagelijks geconfronteerd met dingen die je eerst als kennisgeving aannam, maar die hier deel uitmaken van het dagelijks leven. En waarvan men eigenlijk verwacht dat je dat aanneemt/accepteerd, of je het wilt of niet.

  Ik heb hier harde levenslessen geleerd, en niet allemaal even leuk, maar het leven hier is nu eenmaal zo als het is. Je kunt het niet veranderen en je moet het vooral ook niet proberen. Desondanks zitten er veel positieve dingen aan het leven hier ten opzichte van NL en daar hou ik me ook aan vast.

  Rapporteren
• 

  Bianca

  02-11-2007 13:59

  Onze relatie is idd veranderd. Dit heeft mede te maken met het feit dat wij in NL elkaar nauwelijks zagen: hij had een eigen zaak waar hij ongeveer 70 uur per week aan kwijt was, en ik had een bijna fulltime baan, met de zorg voor kinderen en huishouden. Ik regelde alles en was eigenlijk overal verantwoordelijk voor.

  Hier zien wij elkaar veel vaker en zijn nu meer op elkaar aangewezen. Hij is bijna klaar met zijn studie als gids en ik ben nog voorlopig huismoeder.

  Doordat wij in het eerste jaar van onze emigratie bijna alleen te maken kreeg met tegenslagen zijn wij dichter naar elkaar gegroeid en is onze relatie sterker dan ooit.

  Ook is zijn houding ten opzichte van NL niet veel veranderd maar hij deed toch dingen waarvan ik nooit gedacht zou hebben dat hij dat zou doen.

  Dingen die ontzettend tegen mijn principes zijn. Dat heeft hij ook maar een keer gedaan want als hij iets deed waarvan bij mij de haren overeind gingen staan, dan liet ik hem dat goed merken en zorg ik ervoor dat hij de volgende keer niet doet.

  Maar er zijn ook dingen die hij moet doen omdat men dat van hem verwacht wordt (en wat ik niet leuk vindt) en omdat het hier nu eenmaal zo gaat. Hij vindt het ook niet leuk maar het is “sociaal wenselijk” om toch maar die plicht te vervullen.

  En vergeet niet, hij heeft 13 jaar in NL gewoond, en voor hem is het ook aftasten hoe het allemaal zou gaan. In die tijd is er ook veel veranderd, en er zijn dingen die nooit zullen veranderen.

  Hij kan rustig op zijn landgenoten schelden als iets niet goed gaat of als iemand oerdom doet. Wat dat betreft is hij westers dan menig ander.

  Rapporteren