Ik zou wel naar Nepal willen

  • Shirley

    Wie dit verhaal herkent….leef of denk met me mee. Wie mij, na het lezen hiervan ´gestoord´ vindt, heeft gelijk, maar wel ´prettig´ dan. Maar ik voel me in Nederland dus niet (meer) “thuis”. Nee.

    Ik ben net weer een paar dagen terug uit het land waaraan ik mijn hart heb verloren, Nepal…..

    Het was mijn 6e keer. Eerste paar keer gewoon de toerist uithangen, treks maken, enz. Maar de laatste paar keren behoorlijk betrokken bij een tehuis voor straatkinderen, waaraan ik gehecht ben geraakt. Zo gehecht, dat ik er het liefst veel vaker en langer, misschien zelfs voorgoed zou willen blijven. Gewoon omdat deze kindertjes de hulp en zorg zo nodig hebben.

    En kom nou niet met: “Maar er zijn zoveel kinderen hier in Nederland die dat ook nodig hebben”. Dat is misschien wel zo, maar hier leven we in een welvaartstaat, hoef je in principe niet op straat te slapen, te bedelen, enz. Sterker nog; dat is hier verboden!

    In een Derdewereldland als Nepal, waar de armoede en onwetendheid zo groot is, dat geen enkele Nepalees ook maar enig idee heeft hoe ze dit soort problemen nu echt eens goed aan moeten pakken, leven veel kinderen letterlijk op straat. De mensen daar weten wel dat het er is, maar kijken er nauwelijks naar, want als je het ontkent, is het er tenslotte ook niet? Dat is daar de mentaliteit overigens voor heel veel dingen. Maar neem het hen eens kwalijk? Ze hebben en durven (!) niets in te brengen.

    De regering aldaar kijkt er al helemaal niet naar om, die hebben het veel te druk met de strijd tussen hun huidige koning en de Maoisten en de $ 50.000,- dollars tellen die iedere Mount Everest beklimmer er per persoon (!) binnen brengt, alleen al om toestemming (permit) te krijgen die berg op te mogen… hebben ze verder nog niets! En er gaan er nogal wat naar boven ieder jaar! Waar gaat dat geld heen? Nobody knows…

    en dan denk ik aan die kinderen, uit het tehuis, maar ook de velen, die nu nog steeds op straat leven, lijm snuiven om maar even de ellende niet te hoeven voelen…..Daarom wil ik terug, langer, vaker, voorgoed……en laat mij dan maar dat ´druppeltje op een gloeiende plaat´ betekenen, want….Misschien worden het wel 10 druppeltjes….

    Namaste ___/\___

  • Elke

    Shirley, ik vind jou niet gek hoor. Er zijn nog wel meer mensen die je ooit voorgegaan zijn. Zelf hebben wij een financiële adoptie van een meisje in Nepal via http://www.cunina.org/ en alzo volg je dan ook de situatie ginder wat dichter op de voet dan wanneer je daar geen ‘belangen’ hebt.

    Ik schrok in ieder geval toen ik vernam dat Nepal een van de armste landen ter wereld is, veel armer dan heel veel Afrikaanse landen. In de nabije toekomst zullen wij dan ook nog een tweede kind ginder financieel gaan steunen.

    Ik kan je in ieder geval niet helpen, maar heel wat opvangmogelijkheden ginder staan onder toezicht van Europese organisaties, zoals Cunina (die tevens ook een aantal Nederlandse mensen hebben die een financiële adoptie hebben lopen). Misschien moet je dit soort organisaties eens contacteren om te informeren. alhoewel zij dikwijls misschien wel de voorkeur geven aan lokale mensen, kwestie van zo de economie daar toch nog wat meer te ondersteunen?

    Veel succes met je plannen!