Hallo
Zijn er mensen die de grote stap alleen hebben gemaakt.
en dan bedoel ik niet naar duitsland of belgie.
Ik ben nu 26 en wordt gek hier van de drukte, regels en mentaliteit. Ik heb het idee dat ik nu beter binnen een paar jaar de stap kan wagen dan pas met m'n 50ste.
Het lijkt me nogal een grote stap alleen als je op niemand kan terugvallen en heel je vertrouwde omgeving wegvalt.
Hoi Henk.
Dat hangt er vanaf in welke sektor je gaat werken.
Ik ben veel fysiotherapeuten tegen gekomen, die de stap alleen namen.
In eerste instantie als tijdelijk, maar een aantal bleven hangen.
Je hebt minder aanspraak in je èèntje en moet alles alleen doen/organiseren.
Maar je bent ook totaal vrij in je keuze en voor hoelang je een werkcontract neemt/zoekt.
Je vroeg de mening van iemand die al een keer eerder de stap had genomen.
Wij zijn eerst naar een thuisland in Zuid-Afrika verhuist.
De bedoeling was daar te blijven.
Maar het geweld, moord en vernieling maakte dat we nar drie jaar terug keerden naar NL.
Na een halfjaar terug te zijn waren we het allemaal eens dat het niet meer ging en namen we op nieuw de stap.
Dit keer in noordelijke richting.
Waar we met de kerst al 10 jaar zitten.
Joke.
hoi, ik ben 27 en zit in chili, ik ben alleen gegaan, ookal zijn de meningen op dit forum verdeelt over mijn situatie, mijn vriend is namelijk itiliaans-chileens. Ik wist al jaren dat nederland niet mijn plek was, en ik vond er mijn plek er ook niet. Maar in geen enkel land, of je er nou woont, of reist, je bent nooit alleen! Dat is mijn jarenlange ervaring, van alleen reizen en werken in het buitenland, (zo bv ook in vietnam gewoont en gewerkt in mijn eentje) en nu ook, want ook tussen mij en mijn vriend zitten soms cultuur verschillen, maar emigreren is een van de leukste en beste dingen die ik in de afgelopen jaren heb gedaan.
Ik ben een half jaar geleden - alleen - naar Schotland vertrokken; telt dat ook of valt dat ook onder Duitsland/Belgie :-).
Voordelen zijn dat je, zonder rekening te hoeven houden met een ander, daar naartoe kunt gaan waar je heen wilt en dat je vlotter contact maakt (alhoewel dat vast ook afhangt van de volksaard van het land waar je naartoe gaat), nadeel dat je alle beslissingen zelf moet nemen. Je kunt je wel laten adviseren en informeren maar het uiteindelijke besluit over van alles moet je toch zelf nemen.
Als je de behoefte hebt om weg te gaan zal het feit dat je alleen bent daar niets aan veranderen; het kan alleen bepaalde praktische ‘gevolgen’ hebben. Maar doorslaggevend, voor het besluit om wel of niet te vertrekken, is het denk ik niet.
Hoe houden jullie contact met de familie, of hadden jullie daar nooit een superhechte band mee.
Ik snap dat het geen drempel hoeft te zijn om alleen te gaan, bovendien ben ik niet veeleisend. Omdat ik nu geen hypotheek en kinderen heb is de last lager lijkt mij, daarom heb ik zoiets van; het is nu of nooit.
Maar jullie verhalen geven me wel meer moed, bedankt
Als je gaat heb je het makkelijker dan toen wij gingen.
In de bush, geen computers, weinig mogelijkheden om te bellen, pakjes die nooit aankwamen, brieven twee weken onderweg en dan nog het geweld uit die tijd van de eerste vrije! verkiezingen van Zuid-Afrika.
Toch stuurden we brieven, filmpjes van de kinderen stuurden we op, we kregen sinterklaas-pakketjes, kerstpakjes en belden.
Er kwamen niet veel mensen op bezoek.
Nu in Noorwegen is het gemakkelijker.
Dat zie je nu ook aan hoe makkelijk en snel ik op jou antwoord. 
Foto's via internet, cameraatje met hotmail en elkaar kunnen zien en horen.
We hebben nog wel vrienden in Nederland.
Èèn is ons in beide landen komen opzoeken.
Banden verwateren wel.
Er worden kinderen geboren bij broers en zusters….hoeveel zijn het er nou inmiddels, hoe oud zijn die nu, hoe zien ze er uit?
De meeste (kleine) familiedrama's krijg je haast niet mee.
En zij niet van ons gezin.
Nou is er wel verschil tussen mijn man en zijn familie en mijn familie en ik.
Ik ben veel meer up-date met mijn ma en kleppen veel meer.
Terwijl mijn man wel een goede band heeft hoor, maar…….geen bericht/goed bericht.
Niet geschoten is altijd mis.
Beter proberen en terugkeren, maar een ervaring en herinnering voor het leven, dan denken….vroeger toen ik jong was zou ik eigenlijk graag……… maar ik deed het niet.
Iedere ervaring en beleving zal weer anders zijn.
Afhankelijk van hoe jij bent, waar je heen gaat en wat voor soort familie/vrienden je achter laat.
Maar hoe moeilijk het soms ook was, ik had het nooit willen missen en nog niet.
Joke.
Contact houden we per mail en per telefoon. Verder is er al familie hier bij me op bezoek geweest en ga ik binnenkort een weekje naar NL om met diverse mensen bij te kletsen.
In NL zag ik familie en vrienden niet zo heel veel - ook toen verliep veel contact al per mail en telefoon; je zou haast kunnen zeggen dat er wat dat betreft weinig veranderd is ! :-) Verder woonde ik in een regio waar ik weinig mensen kende; daar mis ik dus weinig aan. Natuurlijk groeien kinderen in de famile met grotere tussenpozen op (zeg maar) maar is voor mij nog altijd geen reden geweest om dan maar *niet* te vertrekken.
Helemaal met eens Joke: als je het probeert en het lukt niet, dan ga je weer terug, en kun je in ieder geval zeggen dat je het geprobeerd hebt. Anders zul je de rest van je leven hebben: wat als …
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's