Hij wel, jij weet het niet?

Danique

14-09-2005 09:28

Hoi hoi,
Ik heb een vraagje. Wie herkent het: Je partner wil emigreren en jij twijfelt heel erg. Hij heeft niet zo'n moeite om iedereen en alles achter te laten en jij wel. Vooral je familie en ook vrienden.
Ik zou niet weten wat ik er mee moet. Aan de ene kant lijkt het me wel spannend. Maar ik heb niet de drang om weg te gaan, maar hij wel. Wij zijn nog vrij jong ( 24 en 26) zijn een jaar getrouwd. We hebben ook een kinderwens maar dat wil nog niet zo lukken. Dat wordt waarschijnlijk ook de medische molen in. Vraag me ook af hoe dat zal gaan in het buitenland als het er van komt dat we toch gaan. Hij wil graag werken als duikinstructeur in het buitenland (waar weten we nog niet precies).
De onzekerheid: hoe is het daar allemaal geregeld met het sociale stelsel etc.
Hier is het ook niet perfect maar wel goed geregeld t.o.v. een aantal andere landen met aow, pensioen etc.
Pffff ik vind het zo lastig. Wil er aan de ene kant wel over na denken maar aan de andere kant ook niet! Zou er niet aan moeten denken om zo ver van mijn ouders te zitten. Mijn moeder is net ‘genezen’ van een depressie die er al mijn hele leven is geweest en nu kan ik eindelijk genieten van haar! En als er kleinkindjes komen en ik zit in het buitenland dan kan ze er ook niet op oppassen, zoals afgesproken is. Ze kijkt er zo naar uit!
Heeft er iemand hetzelfde gevoel?
Liefs Danique
monique/muskoka

14-09-2005 14:50

Je staat voor een groot dilemma Danique.
Wij zijn 5 jaar geleden geemigreerd naar canada en ik zou echt niet weten hoe we het hier moesten redden als 1 van de 2 niet voor 200% achter de emigratie plannen stond. Je komt in een nieuw land overal alleen voor te staan en als je met je partner niet dezelfde gedachten hebt dan kan het al gauw dat je elkaar gaat verwijten dat hij/zij het allemaal wilde en door dat hij/zij het doorzette zit jij nu met jezelf in de knoop.
Ik zou er nog eens goed over nadenken, ik zie hier voorbeelden genoeg van geemigreerden die na een tijdje uit elkaar gingen.
Maar de keus is aan jou, het is JOU leven en JIJ weet wat je wilt.
Emigreren is niet zo'n verre stap zoals vroeger, nu met de telefoon en email en een vluchtje hier en daar ben je zo weer eventjes in je thuisland.
Ben benieuwd naar jouw gedachten.
Groetjes monique
rozerik

14-09-2005 16:53

Ik denk dat het heel belangrijk is dat je er allebei volledig achter staat!
Maartje

14-09-2005 20:03

Hoi Danique, ik heb wel een leuke site voor je waar je eens op moet kijken.
http://www.bewustemigreren.com
Hier staat van alles op mbt gevoelens tov familie omgeving etc en ervaringsverhalen van anderen. Wij staan ook op het punt naar de antillen te gaan maar gaan
als we het niet zeker weten een proefpauze inlassen misschien is dat een idee.
Je gaat gewoon voor een paar maanden weg (mijn man heeft dat met zijn werkgever
geregeld) en gaat eens kijken wat je ervan vindt.
Je moet maar denken dat je in elk geval altijd terug kunt mocht net niet lukken.
Ik kan jou gedachtes goed begrijpen want dat heb ik ook gehad maar als je een
gokje wil wagen kun je niet teveel piekeren en moet je de uitdaging aan gaan.
Het is wel zo dat ik denk dat je er samen uit moet komen als 1 van de twee
gaat zitten kniezen is de lol er zo af.
Succes Maartje
keesje

14-09-2005 20:56

hi, moeilijk hoor, misschien zou je een afspraak onderling kunnen maken om het voor 2 jaar te proberen, lukt het dan niet, dan heb je het in ieder geval geprobeerd, en blijf je zelf niet met gevoel zitten *had ik maar…….* wij hebben dat ook afgesproken, en in ons geval zijn we blij dat we het hebben gedaan, emigreren naar een ander land bedoel ik dan. ik heb een collega die heeft hier 2 jaar gewoond maar werd gek van heimwee naar haar familie, dus die zijn weer terug gegaan, en 4 jaar later toch weer terug gekomen, en wonen hier nu alweer 20 jaar, het kan gek lopen soms. als je de mogelijkheid heb, maak dan een goede afspraak dat je het wilt proberen maar als jij je eigen in een ander land niet prettig voelt , moet het wel bespreekbaar zijn, alleen dan red je het!!! cheers keesje
Jetje

16-09-2005 14:56

Oei, oei, oei, wat een bekend probleem. Wij zijn ook al zo'n anderhalf jaar aan het oriÃƒÂ«nteren of wij hier weg gaan. Voor mij is het grootste probleem onze kinderen (13, 10 en 6 jaar oud). Voor hen zie ik allemaal leeuwen en beren. We wachten maar af, misschien komt het er wel van, misschien niet …….
Jullie in ieder geval heel veel succes met het nemen van een beslissing !!
monique/muskoka

16-09-2005 19:52

Voor je kinderen hoeft het geen drempel te zijn Jetje.
Het is voor hun ook eenhele verijking, ja natuurlijk gaan ze vriendjes en opa en oma en verdere kennissen missen maar aan de andere kant, kinderen zijn zoooooo flexibel, als jij het naar het zin hebt en je geeft je kinderen wat extra aandacht dan is het vaak voor de kinderen het minste probleem. Onze oudste was 12 en ze ging in nederland met dr mobieltje op de stadsbus naar school….wat een vrijheid…..disco hier, feestje daar. Dan kom je in Ontario, hup met je broertje op de schoolbus en geen disco of feestje in zicht. Maar echt, voordat wij het wisten merkten we dat de kinderen goed in hun vel zaten en de andere leuke dingen inzagen van het emigreren.
Maak er geen punt van, het is jullie leven.
Aan jullie om het allemaal zo goed mogelijk uit te stippelen en om er zo open mogelijk over te zijn, niks geen bange waan ideen voor ogen krijgen, gewoon zien als een nieuwe kans op een ander leven.
succes
monique
Mark

20-09-2005 14:05

Danique,
Je praat al over pensioen. Dat krijg je pas na 40 jaar hoor!. In die periode kan er nog veel gebeuren. Misschien bestaat de sociale stelsel in NL al lang niet meer. Je begint pas,maar je lijkt al bejaard. Ik zat vroeger in verzekeringen en toen ik iemand een pensioen probeerde te verkopen/adviseren, zei de man : “Als je aan je pensioen gaat denken, heb je geen lol in je werk en in je leven”. Ik vond dat hij groot gelijk had!!! Ik ben erdan ook acuut met verzekeirngen gestopt. Ik heb al die zekerheden laten varen en geniet nu intens van alles en ben zo vrij als een vogel.
Maaaaaaaaaaaaaarrrrrrrrrr……….. Als ik jullie was zou ik nog aan elkaar wennen en hier wat op poten zetten. Wat centjes sparen en dan misschien kijken of je weg wilt. Je kan beter vertrekken uit een zekere situatie dan een onzekere situatie. Kijk het hier in NL nog even 5 jaar aan en bouw je toekomst hier nog even. ( Even lekker burgerlijk, huisje, boompje , beestje en kindje) Dan is het nog 35 jaar tot aan de pensioen. Na 5 jaar kijk jij en je partner misschien door een andere bril ( Hij wil blijven en jij wil weg!!)
La Mama

20-09-2005 15:53

Ik denk dat als je kinderen hebt, je moeder best wel genegen zal zijn af en toe naar het buitenland af te reizen.
Elk nadeel heb zijn voordeel, voor jou en je vriend is dit dÃƒÂ© kans eens ergens anders te leven, natuurlijk zijn er altijd redenen om het niet te doen.
Ons gezin heeft het wel gedaan, en natuurlijk laat je hier en daar een veer.Op voor ons belangrijke momenten liet famillie verstek gaan.Maar dat heeft ons er niet van weerhouden die o, zo belangrijke stap te zetten.
Er goed over nadenken kan zeker geen kwaad, maar het is jou leven, niet dat van de buren, famillie en vrienden.Ten minste, zo zie ik het.
Joost

13-10-2005 01:21

heb jij het effe goed geregeld…..dat kon ik dus NIET doen met mijn werkgever!!!!!!!!!
Joost.

Hij wel, jij weet het niet?

Danique

monique/muskoka

rozerik

Maartje

keesje

Jetje

monique/muskoka

Mark

La Mama

Joost