Ik ben nieuwsgierig naar verhalen van mensen die geemigreerd zijn enkel en alleen om bij hun grote liefde te zijn. Hoe is het jullie vergaan? Ik sta zelf op het punt deze beslissing te maken en merk dat het toch wel een stap is om alles op te geven voor die ene ware liefde. Waar ik dus wel ontzettend veel van hou…
Hai Gerard,
Ik weet niet goed hoe ik dit het beste op een (openbaar) prikbord moet zetten, en eigenlijk zou ik je persoonlijk willen emailen, maar ik zal proberen het in het kort te vertellen, zonder dat ik al te persoonlijke details vertel.
Mijn man en ik hebben elkaar via internet leren kennen. Hij woonde in de USA en ik in NL. In juni van 2001 heeft hij de oversteek gemaakt om bij mij te komen wonen, nadat we elkaar één keer eerder hadden gezien (toen ben ik naar Amerika gevlogen, om elkaar voor het eerst ECHT te ontmoeten).
Risico nemen is niet erg, zolang het maar uit je hart komt. Als je soms over dingen gaat nadenken, ga je alleen maar twijfelen. In ons geval had dat betekend, dat we nu niet getrouwd waren en niet naar Nieuw Zeeland gingen emigreren….
Als jullie elkaar al beter kennen dan wij op dat moment, zou ik zeggen… ga je hart achterna! Ik heb het ook gedaan en tot op de dag van vandaag heb ik geen spijt. Als het niks geworden was tussen ons, was ik in ieder geval weer een ervaring rijker. Ja toch??
Ik wil je heel veel succes wensen en als je je hart achterna gaat (dus naar je grote liefde gaat) heel veel plezier en geluk gewenst!
Heel veel groetjes van Kim (en Faran)
Als je het ziet als alles opgeven voor een ander heb je alle ingredienten voor een grote teleurstelling al in de hand.
Elke relatie, ook met grote liefdes, kent minder florisante periodes en “wat ik allemaal voor jou heb opgegeven” is precies wat men elkaar dan voor de voeten gooit.
Je zou het kunnen zien als een heel spannend avontuur waar je samen aan begint, waarbij je ieder kunt groeien en dan heb je heel veel kans van slagen, waar ook ter wereld.
Janneke
Helemaal mee eens Janneke!
Ik zou er aan willen toevoegen dat je -eenmaal in het land van je geliefde aangekomen- zo snel mogelijk “moet” proberen ook een “eigen” leven te leiden. In mijn geval was dat: nog meer te weten komen over taal en cultuur, lid worden van een sportclub en een baan .Goede integratie komt een relatie alleen maar ten goede. Blijf ondanks die “liefde” ook met beide voetjes op de vloer en realiseer je dat het niet altijd rozegeur en maneschijn zal zijn. Zie eventuele problemen als uitdagingen, en neem ruim de tijd om aan het land te wennen.
Ondanks het feit dat ik nog maar kort in mijn nieuwe vaderland Griekenland ben, voel ik me er nu helemaal thuis. Ik heb nog geen moment spijt gehad van het (overigs weloverwogen ) besluit om in het land van mijn man te gaan wonen.
Zoals Janneke het al aangaf; zie het inderdaad als een avontuur!!
Heel veel succes toegewenst!
Dank jullie wel voor juliie antwoorden! In grote lijnen denk ik er hetzelfde over als jullie. Heb wel gemerkt dat “het alles voor iemand opgeven” iets is wat mensen je proberen aan te praten! Maar die zien mij liever hier blijven, denk ik zo! Ook voor hun iets om mee om te leren gaan… Maar dat zullen jullie waarschijnlijk beter weten als ik. Groeten G.
Hoi Gerard,
Misschien goed om het hier eens aan te kaarten; velen van ons die geemigreerd zijn of daarmee bezig zijn hebben te maken met de reakties van de achterblijvers.
Ik hoor maar al te vaak dat familie en vrienden negatief reageren.
Ook wij hebben toendertijd van alles naar ons hoofd gekregen: zoiets doe je niet op jullie leeftijd!, je kan je moeder toch niet achterlaten? Je raakt je pensioen kwijt..
Jullie hebben geen verantwoordelijkheidsgevoel(dat was helemaal een mooie!)
Nederland is toch ook mooi….het is nergens zo goed als in Nederland…
Als emigrant heb je in de regel ook redenen om te vertrekken, niet alleen dat het gras ergens anders misschien wel groener is. Ik denk dat veel vrienden en familieleden die redenen ook wel weten maar liever niet uitspreken of horen van anderen, want dan moet je er toch iets mee doen, nietwaar?
Tijdens een toch al stressvol emigratie proces word je geconfronteerd met een houding die je eigenlijk niet verwacht had van mensen die je als vriend beschouwde of familieleden die je proberen een schuldgevoel aan te praten en je een egoist noemen als je ze probeert uit te leggen dat je alleen maar wil leven hoe en waar je wil.
Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen.
Groetjes,
Janneke
Hoi Sylvia,
Goed dat je dit eens noemt want er zijn inderdaad twee soorten emigranten; zij die als Nederlander in een ander land wonen en zij die volkomen integreren in hun nieuwe vaderland. De laatste groep voelt zich in de regel meer thuis dan de eerste en dat gaat niet alleen op voor ‘gemengde’ relaties.
Emigratie is trouwens een goede test voor een relatie waarbij voor beiden de goede maar soms ook de minder goede kanten naar voren komen.
Leuk om te lezen dat je je zo goed thuis voelt in Griekenland, van mij in elk geval nog heel veel gelukkige jaren toegewenst!
Groetjes,
Janneke
Dag Janneke…en de rest :-)
Het is zoooo herkenbaar wat je hier boven schrijft. Wij hebben een emigratie-poging gedaan die helaas gestrand is (op punten), maar naast de negatieve verhalen tijdens (en voor) de procedure, hadden we ook reacties nadat het ons niet gelukt was die ons byzonder geraakt hebben…b.v. och, ik ben blij (!) dat het niet gelukt is, dan blijven jullie tenminste hier….en: o god, wat gaan jullie nou weer verzinnen (alsof het een opvlieging was).
We hebben nu trouwens ons huis te koop staan en gaan wanneer het verkocht is reizen in ons droom land OZ, en ja hoor ook hier kregen we weer kommentaar op: Hoe gaat dat dan als jullie terugkomen, dan heb je NIETS meer (alle meubels en bezittingen worden opgeslagen), hoe moet dan met je pensioen?(ik heb nu ook geen pensioenregeling op het werk en je kunt je vrijwillig verzekeren) We kunnen je dan toch nog wel dag en nacht bereiken???(sorry, ik ben op vakantie hoor!) Neem je een satteliet-telefoon mee, voor als er iets gebeurd??? en nog meer….
Greetz Ussie
Ook wij herkennen natuurlijk wel wat Janneke zegt. Wat misschien wel in ons voordeel heeft gewerkt is dat we het er zes jaar geleden al over hadden om de stap te zetten (we hebben altijd het gevoel gehad dat we in ieder geval niet in Nederland oud zouden worden). Door verschillende omstandigheden hebben we het idee toen even in de ijskast gezet, wel met de bedoeling het ooit in daden om te zettten.
Dit gebeurde vlak nadat onze dochter in 2001 werd geboren. De emigratiekriebels sloegen in alle hevigheid toe. Hoewel we zes jaar geleden heel open waren met onze voornemens en dus ook de nodige opmerkingen te verwerken kregen, hebben we het dit keer wat rustiger aan gedaan. Helemaal omdat we niet wisten hoe we moesten beginnen en hoe lang het zou duren voordat we iets van een tijdstip van weggaan konden zeggen. Eerst zijn we ons gaan orienteren via boeken en voorlichtingsbijeenkomsten (toen hadden we nog geen Internet thuis). Pas sinds oktober vorig jaar is Internet ons toevluchtsoord geworden. We hebben er naar ons gevoel heel aardige mensen leren kennen (Janneke, jij bent onze nummer 1!).
Maar goed, reacties, mijn schoonvader steekt volledig zijn kop in het zand en wil het niet weten. Via via horen we dat hij het aan de ene kant belachelijk vindt wat we gaan ondernemen (helemaal met een kleintje), maar ik denk dat hij ons in zijn hart groot gelijk geeft. Hij heeft weleens gezegd zelf, als hij de leeftijd nog had, ook weg zou zijn gegaan. Mijn schoonmoeder is eigenlijk de enige van de familie die zich echt in onze plannen verdiept. We praten er met haar ook erg veel over. Wat niet wegneemt dat ik haar ontzettend missen zal (en zij ons natuurlijk ook). Mijn ouders houden zich nogal neutraal. Ze geven ons groot gelijk (zeggen ze), maar ken je het gevoel dat je het idee hebt dat mensen dat alleen maar zeggen met de hoop dat je niet zult gaan. Mijn moeder heeft overigens weleens gezegd dat ze stiekem hopen dat het ons daar niet zal lukken, dan komen we weer lekker terug….
Ik hoop dat het voor familie en vrienden inmiddels duidelijk is geworden dat het ons echt menens is. Iedereen moet doen waar hij/zij zich gelukkig bij voelt, helaas schijnt dat haast niet te gelden voor mensen die met emigratieplannen rondlopen.
Natuurlijk heb ik ook weleens mijn twijfels, niet over het gaan, helemaal niet, maar wel over het feit dat ik Amber (onze dochter van 1,5) weghaal bij haar opa's en oma's die allemaal zo vreselijk gek met haar zijn (het is ook een lekker meisje). Aan de andere kant denk ik niet dat het daar vanaf moet hangen. Door de hedendaagse communicatiemiddelen kan veel worden overkomen.
Dus over het algemeen hebben wij ook vrij veel negativiteit ondervonden, maar dat ligt voornamelijk in onbegrip. Wij verwijzen iedereen naar de sites waar wij ook zoveel op kijken, de emigratieprikborden, de real-estate sites, de nz-pagina's enz.. Of ze daarop kijken weet ik niet. Iedereen is er wel heel erg bij betrokken en als ik het er met mijn collega's over heb schieten we ook wel eens vol, maar dat is denk ik al het voorstadium van het afscheid nemen. Wij zijn van plan een groot afscheidsfeest te houden en natuurlijk wordt dat emotioneel, maar ik geloof niet dat ik ooit zoiets zeker heb geweten als het gevoel dat ik dit met mijn gezinnetje moet doen. Voor ons!!!
|k ben nieuwsgierig naar jullie ervaringen.
Groetjes,
Sharon
Hai allemaal,
Ook wij lopen tegen gemengde gevoelens op. Mijn collega's zijn over het algemeen nieuwsgierig naar wat ik eigenlijk te zoeken heb in NZ… en waarom we daarheen gaan en niet ergens anders, of hier blijven.
Mijn familie (als in mijn moeder en broer) vinden het nu al best moeilijk, maar ze steunen ons wel, en praten er ook met ons over. Ik weet dat mijn moeder het in ieder geval toffer vindt, dat we naar NZ gaan in plaats van naar Amerika (de cultuur spreekt haar veeeeel meer aan). Mijn broer is volgens mij een beetje aangestoken door onze emigratie, want die wil nu in Spanje een campinkje ofzo beginnen.
Mijn vrienden en vriendinnen vinden het niet echt leuk. Een hele goede vriendin van mij is zelfs terughoudend geworden in contact opnemen (nou was ze daar al niet erg goed in, maar dat geeft niet) omdat ze een soort verlatingsangst heeft gekregen; zij vind het geloof ik het ergst van iedereen dat we weggaan. En ik vind het vervelend om te zien dat zij het er zo moeilijk mee heeft, ik zeg dan ook steeds: “ik verdwijn niet van de aardbodem, hoor” met een vette grijns op mijn gezicht. Zo probeer ik iedereen die het er moeilijk mee heeft, een beetje op te beuren. (Nu mezelf nog….haha)
Zelf vind ik het ook vanalles: leuk, spannend, eng, onzeker, en ga zo maar door.
Er zijn natuurlijk een hoop factoren waar ik rekening mee probeer te houden, maar zelfs ik (piekeraar numero uno) kan natuurlijk niet voorkomen dat er dingen gebeuren als we daar zijn, die ik niet heb voorzien. Dat kan best wel moeilijk worden. Maar ik ben er ook van overtuigd dat mensen zich ontzettend goed kunnen aanpassen, en daarmee een hoop ellende zelf al kunnen voorkomen.
Ik heb ook ontzettend veel steun aan iedereen die hier zo open en eerlijk zijn verhaal neertiept, en alle informatie die hier te vinden is. 
Iedereen succes met jullie emigratie, of dat nou naar België is of naar NZ!
Groetjes, Kim
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's